Vijf dagen geleden werd mijn derde kleinkind geboren. Na twee jongetjes nu een meisje. Een en al levensdrang. De hele familie, ook zijn lief lachende broertjes, waren blij met het uiterst kleine, hulpeloze wezentje. Dit enkele dagen na de overwinning van Trump. En niet zolang na de aankondiging van het Brexit. Ook de stoere uitspraken van Poetin liggen nog vers in het geheugen. Ik heb het nog niet eens over Isis. Sommige mensen vragen zich af: wat gaat er van ons worden, mag je in deze tijden nog wel kinderen op de wereld zetten?

‘Ja dat mag en moet je!’ is mijn hartgrondige antwoord. Het voornaamste argument: kinderen geven ons blijdschap. Kinderen hebben levensdrang. Kinderen willen spelen en leren. Ze zijn voor ons voortdurend een inspiratiebron en een spiegel. Alleen al daarom!

In de Volkskrant van vandaag stonden weer veel interessante artikelen. Het is wereldwijd nog nooit zo goed geweest als nu. De Canadese politicoloog Chris Kutarno schrijft dat er veel minder armoede en ziekte is dan pakweg dertig jaar geleden. Als je alle tijdperken op een rijtje zet, en je zou moeten kiezen, “in welk tijdperk wil ik wonen?”, dan zou bij veel mensen waarschijnlijk de huidige tijd boven aan het lijstje komen te staan. Maar er zijn uiteraard ook heel wat gevaren die er in deze tijd op de loer liggen. Hij vergelijkt deze tijd met de renaissance. Opeens kwamen er ongelooflijk veel technologieën zoals de boekdrukkunst. In Florence leken de elitaire Medici’s af te hebben gedaan. Boeteprediker Savonarola nam tijdelijk het heft in handen. Vooral ook door gebruik te maken van de media, zoals het verspreiden van pamfletten. Ook Luther kon snel in heel Europa gelezen worden. Chris Kutarno gelooft dat de wereld gered kan worden door een morele renaissance, zoals die ook in de zestiende eeuw plaats vond. Hoe die dan nu zou kunnen of moeten plaats vinden, daar laat hij zich niet over uit. Hij constateert wel dat de rol van de kerken lijkt uitgespeeld.

Een ander interessant artikel is de beschouwing van Martijn van Calmthout over het belang van de mensheid binnen de geschiedenis van de aarde. Salomon Kroonenberg, emeritus hoogleraar geologie, zegt dat het van een grenzeloze zelfingenomenheid getuigt om te denken dat wij iets voorstellen. Wereldwijd is er een dun grijs kleilaagje in de bodem te vinden dat neer regende als gevolg van de inslag van een meteoriet in Mexico. Door die inslag stierven o.a. de dinosauriërs uit. Het was een mega-ingreep in de natuur van de aarde. De periode voor die inslag noemen we het krijttijdperk, daarna begon het tertiair. Deze flinterdunne iridiumlaag, de K/T overgang van 65,5 miljoen jaar geleden, die is nog steeds niet makkelijk te vinden. Je hebt er een vergrootglas voor nodig, ja als je het weet kun je het met je blote oog zien. In Nederland is het laagje te zien in de oude mijngangen van de Geulhemerberg tussen Valkenburg en Maastricht. Kroonenberg denkt dat over enkele miljoenen jaren van de huidige mensenmaatschappij misschien wel helemaal niets meer is terug te vinden. Hooggelegen steden, stel dat ze worden verlaten of verwoest, worden al heel snel door de elementen verpulverd. Baksteen en beton, asfalt, staal, alles zal vergaan. Ook kauwgum en plastic… Alleen als alles zich bij de kust in een rivierdelta ophoopt en bij elkaar bezinkt en daarna wordt samengeperst, dan is er misschien nog wat van terug te vinden, betoogt de Britse geoloog Zalasievicz. Maar wereldwijde aanwijzingen zoals het laagje met iridium na de meteorieteninslag van 65,5 miljoen jaar geleden, mag je in dit geval niet verwachten.

Mijn zwager woont al heel lang in Zuid-Frankrijk. Zijn eerste twee kinderen zijn geboren in een huis waar ik ook enkele keren mocht logeren. Enkele jaren geleden zochten we dat huis nog eens op. Het blijkt nu al zo’n tien jaar niet meer bewoond te zijn. Vanaf de weg zelf zag je het al bijna niet.

Bij de achterdeur stond een raampje open. Als je goed keek tenminste…

Ook bij ons op de dijk staan enkele woningen al tijden leeg, en een enkel huis wordt ook hier langzaam opgegeten door de natuur. In enkele jaren gaat dat al hard. Na duizend jaar is er niet veel meer van over. Na tienduizend jaar is het vrijwel weg. Na miljoen jaar weet niemand meer dat daar ooit iets gestaan heeft.

Maar: wij worden gemiddeld 85 jaar oud. We proberen er in ons piepkleine tijdperkje wat van te maken. Te spelen en te lachen met onze kinderen en kleinkinderen. Het is weer bijna Sinterklaas!