Nederland kent nog steeds een aantal paradijzen. Over een van die paradijzen schreef ik al eens in een eerder blog. Het paradijs van deze dag is ook al eens eerder aan bod geweest. Het gaat om een hellingbos. Daarvan zijn er niet zoveel in Nederland. Eigenlijk moet je er op een mooie maandag zijn maar ook op een mooie zaterdag in maart kom je weinig mensen tegen. En dan voel je je een soort oermens. Vrij grote hoogteverschillen, allerlei soorten bomen, veel omgevallen bomen, nu nog geen bladeren maar wel al bosanemonen die dankbaar gebruik maken van het zonlicht dat tot op de bodem doordringt. Op veel plaatsen dassenburchten, met bij de burcht de sporen van hun poten en uitwerpselen. Opeens een open stuk met een mergelwand. Kijk je goed naar de hellingen dan zie je dat hier ooit de Maas stroomde, allerlei soorten kiezel. Maar vermengd met ook vuursteen. afkomstig uit de mergel. En de naderende lente is niet alleen zichtbaar, ook hoorbaar in de op gang komende vogelzang.

Later op de middag ging ik nog naar de Heimansgroeve. Ik koos als aanlooproute niet het officiële pad maar liep door boomgaarden en weilanden, kroop onder prikkeldraad door, vlak bij de Geul zocht ik weer hogere stukken op om geen natte voeten te krijgen. Heerlijk, dat is voor mij het ultieme natuur beleven. Me een weg banen. Behalve alweer een dassenburcht zag ik voor de eerste keer bloeiende veldkers en at er gelijk een handje van. Ook was er al weer veel jonge brandnetel, daar moet ik thuis ook eens op zoek naar gaan. En verder nog diverse andere bloeiende kruiden als speenkruid, jakobskruiskruid, ereprijs en meer. Hieronder een selectie van de foto’s die ik maakte in en bij het hellingbos.