Nadat ik een aantal maanden geleden de film “Carmen en Lola” zag in de bioscoop gingen we gisteren naar “And Then We Danced”. Twee bijzondere films met hetzelfde hoofdthema: het moeilijke leven van homo’s en lesbienne’s in bepaalde gemeenschappen. Carmen en Lola speelt zich af in een zigeunergetto in Madrid. Het leven is er hard maar als je je houdt aan de codes heb je het warme gevoel van de gemeenschap waar je bij hoort. Lola hield zich niet aan twee van die codes: ze ging studeren (dat doet ons soort mensen niet) en ze viel op een vrouw (dat doe je al helemaal niet). “And Then We Danced” speelt zich af in Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. De film is in het geheim opgenomen. Er wordt veel in gedanst en gemusiceerd. De dansen zijn ingestudeerd door een choreograaf die anoniem wenst te blijven, de film zelf is geregisseerd door een Zweed. Nog meer dan bij die prachtige Spaanse film stonden op het einde van deze film de tranen in mijn ogen. Dat heb ik normaal gesproken alleen maar als het gaat om onrecht aangedaan aan kinderen. Nu was het een jonge danser, zoekende naar zijn eigen ik, die me aan het huilen maakte. In allebei de films kiezen de hoofdpersonen voor de moeilijke maar voor hen onvermijdelijke weg.

Het was niet alleen een film die over mensen ging, je kreeg tussen neus en lippen door ook nog iets mee over de ingewikkelde geschiedenis van het land Georgië en over de invloed daar van de kerk. (In Madrid trouwens ook). En je zag een land met veel verschoppelingen, met vaak een hunkering naar het Westen, maar ook een land als zoveel landen: een land met veel drugs en prostitutie. Maar wat klonk er een prachtige muziek, en wat waren er veel fantastische dansen te zien! Alleen al daarom was het een mooie film.

Al mijmerende liepen we over de Erasmusbrug richting centrum Rotterdam. Over ruim een dag is het volle maan, de maan stond gisteravond vrij laag in het Oosten. En in het Zuidwesten ging Jupiter bijna onder en was ook Saturnus, een eindje links daarboven, al aardig aan het zakken. Zelden dat je in Nederland de sterrenhemel kunt zien tot aan de horizon, in dit geval tot aan het water van de maas. Er was een vrieskoude, strakke horizon. Maar ondanks al die verlichte hotels, kantoorpanden, flats en de Euromast gingen mijn gedachten toch steeds weer terug naar dat andere stadsleven, dat van Tbilisi. De rijkdom van de cultuur daar. Maar vooral ook de eenzaamheid van al die mensen die daar buiten gesloten worden. Bij de premiëre van deze film afgelopen vrijdag in die stad waren er demonstraties die uitliepen op rellen. Vanuit ultra-rechtse, nationalistische hoek. Zouden die er vandaag ook geweest zijn? Bij Lantaren Venster was het een gezellige drukte. Ik zag een aantal homostellen die op deze film waren afgekomen. Iedereen vond het doodnormaal. Mensen die zich hier mogen voelen zoals ze zich voelen.

Thuisgekomen stond de maan inmiddels een stuk hoger. Net als in Madrid. In Tblisi is het nu enkele uren later. Daar staat hij nog hoger. Maar overal is het bijna volle maan. De maan is een lichtend symbool, hij is er voor iedereen, over de hele wereld.

Trailer “And Then We Danced”: