-‘Je kleinzoon gaat vandaag naar Antwerpen?’
-‘Naar Antwerpen?’
We keken de leidster van de buitenschoolse opvang verwonderd aan. Wat was hij nu weer aan het fantaseren? Mijn vrouw en ik haalden hem op want hij zou twee nachtjes komen logeren. In de auto legde hij uit dat hij naar het “Simons-orgel” in Antwerpen ging. Hij had het over zijn met blokken en duplo gemaakte orgel bij ons in de huiskamer. Dat orgel had vijf klavieren, dus dat was natuurlijk het orgel met vijf klavieren dat hij via youtube kende, en dat stond dus in Antwerpen. Alleen het had inmiddels een nieuwe naam: het “Simons-orgel”. Hij verheugde er zich de hele dag al op dat hij daar op kon gaan spelen. Op zijn mooie Simonsorgel verzorgde hij voor ons een Pinksterconcert. Het programma bestond uit drie stukken: eerst speelde hij de kleine orgelfantasie (uit deel drie van zijn orgelmethode, mijn vrouw moest omslaan.) Daarna volgde een orgelstuk van Feike Asma. Het klapstuk was een orgelbewerking van een cantate van Bach. Na een korte toelichting ging hij achter de speeltafel zitten. Zeer geconcentreerd. Zijn handen gingen omhoog en bleven stil boven een van de vijf manualen hangen. Hij haalde adem, en toen betastten zijn handen behendig de toetsen (houten blokken) en de registratieknoppen (duplo). Zijn voeten gingen over het pedaal (losse duplo-stenen). Achter het orgel zag je indrukwekkende orgelpijpen (duplo). Het geluid schalmde door de concertzaal van Antwerpen (uit zijn mond). Het was een prachtig concert dat met twee camera’s werd vastgelegd. Ik denk dat de leidster van de BSO haar ogen en oren niet zou hebben kunnen geloven.

Maar intussen bleef hij nog veel meer spelen, nu op andere orgels. Uit het Thomassenorgel van de Laurenskerk klonk de beroemde toccata van Bach als ware het een indrukwekkend “Te Deum”.

De laatste middag van de logeerpartij gingen we met de trein naar Den Haag, naar de zus van mijn vrouw. Op de terugweg mocht hij met mijn telefoon foto’s maken. Bij Den Haag CS was onze trein net weg. Tijd zat dus. Hij rende van hot naar her over alle perrons om alle treinen en andere dingen die hij bijzonder vond vast te leggen. Het herinnerde hem aan een eerdere hobby waar hij al bijna een jaar lang niets meer mee gedaan had: treinen!

Op mijn Hauptwerkorgel speelde hij bij bovenstaande film zijn eigen achtergrondmuziek.

Maar het Simonsorgel moest worden afgebroken. De logeerpartij was voorbij en enkele dagen later, als ook zijn broer en zusje weer zouden komen, moesten die ook kunnen spelen. Huilen! Ik nam de doos met duplo en de blokken mee naar mijn werkkamer waar hij ook op het hauptwerkorgel mag spelen. Zullen we hem daar woensdag weer opnieuw opbouwen, dan heeft niemand er last van? Met enige tegenzin ging hij akkoord. Ook in zijn eigen huis neemt de kerk die hij daar gebouwd heeft het halve huis in beslag. In de gang moet je stil zijn (het is een kerk!) Poppen fungeren als heiligenbeeldjes en halverwege de trap zijn twee manualen van het orgel. Iedereen loopt er omzichtig om heen, tenzij hij er over struikelt.. Ook die manualen bleken opzij gezet te zijn in de dagen dat hij bij ons was, opnieuw was hij boos!

Nu, opeens hoeven de orgels niet meer. Voor zijn verjaardag wil hij iets met treinen. Iedereen had al cadeautjes verzonnen met orgels. Dat wordt nog wat.. Ik liep met hem mee naar zijn huis. Onderweg liet hij me diverse spoorstations zien. Schoonhoven Alexander, Schoonhoven Lombardijen en bij Schoonhoven Blaak was er een tunnel. Thuisgekomen pakte hij zijn fiets en reed er op als in een trein, langs allerlei stations.. Helemaal in zijn eigen spel. Hij was de machinist en hij zag onderweg allerlei SLT-tjes en dubbeldekkers..

Hoe gaat het nu met het orgel? Enkele dagen later in de Sint Jan van Gouda waar hij orgelles heeft improviseerde hij toen zijn docent een beetje te laat was op het echte Moreau orgel. Eindelijk kon hij weer eens met pedalen spelen, niemand die het hem verbood! Jeeh! Dat is misschien toch wel het leukste speelgoed dat er is.

Hij vindt uit zijn hoofd spelen gelukkig nog steeds erg leuk en blijft dat doen. Maar in zijn fantasiespelletjes is hij op dit moment niet meer een organist maar is hij een machinist. Zo is dat vaker gegaan. Zoals toen hij rond Sinterklaas weer helemaal in de ban was van sterren en planeten. Hij wilde alleen maar cadeautjes met sterren en planeten.. Dat is nu alweer een hele tijd voorbij. Alles wat hem ooit fascineerde blijft gelukkig  terug keren. Zolang het maar niet in een verkeerd hokje in zijn hersens terecht komt. Dan wil hij er opeens helemaal niets meer van weten. Maar in zijn rollenspel is er maar één plaats tegelijk mogelijk. En nu is die plaats gereserveerd voor een machinist.

-‘Opa, wanneer gaan we nog eens met de trein naar Tilburg? Ik wil nog eens in zo’n nieuwe sprinter zitten.’

Nu we weer snel een keer naar het buitenland mogen wil ik niet zo zeer naar Tilburg maar een keer met hem naar Antwerpen met de trein. Naar die mooie concertzaal. Met een orgel met maar liefst vijf klavieren!