‘Ik vind jou lief, vind jij mij ook lief?’
Het slachtoffer van mijn zesjarige autistische kleinzoon was een elf jarig meisje in de speeltuin. Voor de vakantie was hij op dezelfde plek een meisje van zijn leeftijd tegengekomen en was met haar een gesprek aangegaan terwijl ze samen naast elkaar aan het schommelen waren. Toen dat meisje met haar oma weg ging was hij erg bedroefd. Hij wist wel haar naam: “Laura”. Maar waar ze woonde? Hij verwachtte bij elk bezoek aan de speeltuin haar wel weer tegen te zullen komen. Dat probeerden we uit zijn hoofd te krijgen: ‘het meisje was er met haar oma, toch? Wie weet woont ze wel heel ergens anders.’  Maar hij droomde zelfs over haar. Hij overwoog met haar te trouwen.

Nu was het druk in de speeltuin. Het elfjarige meisje dat hij lief vond was er met haar kleine zusje waar ze op paste. Nogmaals vroeg mijn kleinzoon: ‘Vind jij mij ook lief?’ Ja hoor’ zei het meisje, maar dat had ze beter niet tegen hem kunnen zeggen want voor hem was dat nu een waarheid als een koe. Hij wilde haar gelijk knuffelen maar wist intussen dat hij dat dan wel eerst moet vragen. ‘Wil je met me knuffelen?’ ‘Nee, dat doen wij hier niet’ antwoordde het nog steeds lieve meisje wijselijk. Mijn kleinzoon ging toen maar in zijn eentje schommelen. Toen ging het meisje met haar zusje weg. Hij rende achter haar aan: ‘waar woon je?’ Tot drie, vier keer herhaalde hij zijn vraag. Van Laura wist hij indertijd niet waar ze woonde, dat zou hem niet een tweede keer overkomen. Zij was nu iets minder lief maar gaf gewoon geen antwoord en keek hem niet meer aan. In verwarring bleef hij achter.

Afgelopen weekend kwam hij met zijn ouders, broertje en zusje terug van vakantie. We hadden elkaar meer dan drie weken niet gezien. Toen ze zondag aanbelden keek hij me lachend en tegelijk een beetje verlegen aan. Alsof we een beetje veranderd waren. Na een tijdje gingen we bramen plukken. En maar babbelen. ‘Hoe groot is de zon naast UY Scuti?’ Allemaal dingen die hij al lang wist moesten herhaald worden. Toen begon hij de hele omgeving te benoemen. ‘Weet je nog opa dat ik daar altijd in wilde?’ Hij wees naar een paadje waar hij toen hij twee jaar was nieuwsgierig in wilde lopen maar dat mocht niet omdat hij dan op een erf van een boerderij uitkwam. ‘En dat ik hier altijd door die poort ging?’ Een poort naar een oprit vormde een grote uitdaging toen hij nog maar pas kon lopen. Hij wist het nog allemaal. En ook achterom, in de tuin, in huis. Hij wilde met alles weer opnieuw spelen alsof het voor de eerste keer was.

Deze week heeft hij ook een keer gelogeerd. Dat gebeurde met alle rituelen, met alles wat daar bij hoort en dat net weer iets anders is als bij hem thuis. Hij genoot ervan. ‘Zal ik naar bed gaan?’ Voordat hij in bed lag zocht hij nog een boek uit. Er lag een hele stapel. Hij koos een boek over het heelal. Af en toe hoorde je hem vanuit de verte:  ‘Opa wist je dat Uranus en Neptunus ook ringen hebben?’ En ‘Wat voor een maan van Uranus is dit opa?’ Ik gaf geen antwoord. Ik hoorde hoe hij in zich zelf letters was aan het spellen. ‘Ik weet het al, Miranda!’  Na een tijdje viel hij in een diepe tevreden slaap.

Gisteren was er nog een weerzien. Bij hem thuis kwam een klasgenootje. Ze vielen elkaar in de armen.  Ontroerend en leuk om te zien. Even later zongen ze samen “de koning is een DJ.” En lagen ze op de grond met treinen te spelen. Laura en alle andere onbereikbare geliefden waren weer even buiten beeld.

In de veertiende eeuw schreef Petrarca “Il Canzoniere”, een boek met 366 gedichten voor zijn geliefde maar onbereikbare Laura. Het lijkt wel of de geschiedenis zich herhaalt…