Spannend! Mijn oudste kleinzoon gaat les krijgen van een heel goede organist. Maar hoe gaat dat uitpakken? “Noten lezen” daar wil hij bij mij nog nauwelijks aan, en ook van letten op “vingerzettingen” wil hij weinig weten. Maar hij ontwikkelt zich intussen razend snel door te improviseren en uit zijn hoofd stukken na te spelen. Het was een proefles, en het zou me niet verwonderd hebben als zijn docent het na deze eerste keer al niet meer had zien zitten.

We moesten een tijdje wachten, toen kwam hij. Mijn kleinzoon had samen met zijn moeder al een week daarvoor met hem kennis gemaakt. Mijn kleinzoon herkende hem dus onmiddellijk en sprak hem aan met zijn voornaam. ‘Hoi’.

We gingen gelijk de trap op en het orgel werd ingeschakeld. Ik bleef er even bij en ging toen in de kerk zitten, waar ik toch nog het een en ander van de les mee kreeg. De les bestond uit vier onderdelen: eerst kwam er een verhaal over het orgel, over rugwerk, manualen, registers. Mijn kleinzoon vond het niet boeiend en wilde veel liever gelijk aan de slag: spelen! Hij kon met zijn vingers niet van de toetsen af blijven. Het tweede deel ging over de notennamen, de centrale C. Achteruit de noten benoemen vond hij nog lastig. Toen mocht er dan eindelijk gespeeld worden, nou ja, gespeeld.. C D E F G met een hand, en de vingers krom, optillen en niet laten plakken. Toen in de rechterhand hetzelfde met in de linkerhand tegelijkertijd de grondtoon. “Boer daar ligt een kip in het water” op en neer. Dan sequensen: de boer en de kip een toontje hoger, met witte toetsen. Toen hij bij de F was maakte hij onmiddellijk van de B een Bes en speelde gelijk maar de hele toonladder op en neer. Ik hoorde hem dit uitleggen aan zijn leraar. Het klonk toch beter met een Bes? De docent liet hem dat fragment toch met de witte toetsen spelen. Het vierde deel van de les was een gehoortrainingsoefening. De docent zong iets voor en mijn kleinzoon moest het op de piano uitzoeken en naspelen. Zonder enige aarzeling speelde hij het onmiddellijk na, zonder ook maar een fout. En dat terwijl er twee sprongen in zaten. Het tweede fragment was een soort voor- en nazin. De voorzin ging goed, maar de nazin paste hij aan.
–‘Nee, even goed luisteren!’
De docent zong het nog een keer voor. Mijn kleinzoon speelde het op dezelfde manier na als de eerste keer. Ik begreep het probleem. De voorgezongen nazin was domweg niet logisch, dus maakte mijn kleinzoon er iets logisch van, inclusief chromatische leidtoon. Tegelijk zie je dan een algemeen probleem: als hij eenmaal iets in zijn hoofd heeft is hij daar bijna niet meer van af te brengen. Wat hij in zijn hoofd had was logischer en klonk beter, dus: basta. De leraar schreef op een briefje wat hij de volgende keer allemaal bij zich moest hebben, onder meer een deel uit een orgelmethode. Hij mocht dus terug komen! Ik sprak zijn docent nog heel even. Hij zei dat hij eens goed ging nadenken over de methodiek aan deze leerling, die behoorlijk anders zou moeten zijn dan gebruikelijk.

Ik vond dat het erg goed was gegaan. Mijn kleinzoon had zich voor zijn doen behoorlijk weten in te houden en was niet flierefluitend van de ene associatie naar de andere gegaan en had in het algemeen braaf gedaan wat hem gevraagd werd. Toch was hij een beetje bedrukt. Hij had geen orgel gespeeld maar alleen precies moeten doen wat hem gevraagd was. Dat zei hij niet met zoveel woorden, maar ik vermoedde dat dit soort gedachten in hem omging. Ik prees hem de hemel in en zei dat als hij zo door zou gaan hij al heel snel noten zou kunnen spelen en dan vanzelf steeds meer echte orgelstukken zou mogen spelen.

De dag erna was hij weer bij ons, grootouders. Hij speelde bijna de hele dag piano en orgel (keyboard). Lekker zoals hij gewend was. Gelukkig maar! Hij bleef genieten. Zijn volgende les is pas over zo’n week of acht. Ik heb wat oefeningen gemaakt die voortborduren op zijn eerste les en die zal ik hem binnenkort aanbieden. Ik denk dat het gaat lukken!