Hoe vaak heb ik in mijn leven Mercurius gezien? En hoeveel keren heb ik geprobéérd om deze planeet te zien? Dat laatste best wel vaak. Maar ik zag hem bijna nooit. Mercurius staat zo dicht bij de zon dat de kans om hem te zien klein is. Soms vlak voor zonsopgang, of soms vlak na zonsondergang. Maar meestal staat hij vanuit de aarde gezien te dicht bij de zon, of schuift er vlak voor of achter. En vlak boven de horizon zijn bijna altijd wolken. Er moet dus ook nog eens erg weinig vocht in de lucht zijn. Ik wist dat er een goede kans was dat het me deze ochtend zou lukken. Niet te vroeg dus, want dan was hij er nog niet. Niet te laat, want dan zou de opkomende schemering alweer roet in het eten gooien. Het is me gelukt! En ik zag nog veel meer. In het zuid-westen stond het sterrenbeeld Orion, links daarvan de meest heldere ster die er is, Sirius, en er om heen nog talloze andere sterren. Bijna recht boven me stond de maan. Spectaculair, in mijn camera kon je erg veel kraters goed zien. Venus was al een tijdje eerder opgekomen in het zuid-oosten met een eindje naar links en iets hoger, de reus Arcturus. Maar daaronder, ja hoor: vlak boven de horizon. Mercurius! en iets minder helder, rechts daarvan, de heldere ster Spica. Net allebei aan het opkomen. Een kwartier later waren ze door de steeds hoger klimmende zon al niet meer te zien. Wel zag je nog de mooie roodverlichte kerktoren van Streefkerk. Intussen hoorde je ganzen, ganzen, ganzen. Het was het enige dat je verder nog hoorde op deze wondermooie vroege zaterdagochtend. Ze waarschuwden me: je moet er nu bij zijn, nu, nu nu!

Zie ook: Mercurius in de kunst en in de muziek
Over Spica schreef ik ook al eerder