De meeste mensen zullen niets begrijpen van de opgetogenheid van een aantal wetenschappers, gisteren en vandaag. Zwaartekrachtgolven bestaan echt! Huh? Ja, we gaan nog veel meer begrijpen van ons bestaan! Eigenlijk weten we op dit moment hooguit 5% van de bouw van het heelal en alle natuurkundige krachten die er in spelen, stond vandaag in de krant. Misschien weten we door de huidige ontdekking over 10 jaar 6%! Dat is maar liefst 20% meer. Maar ook dan begrijpen we er voor 94% nog steeds niets van….

Toch ben ook ik opgetogen. Einstein voorspelde het al, en het blijkt te kloppen. Dankzij wetenschappers van over de hele wereld die samenwerkten. Met name wetenschappers uit Duitsland, Italië en de Verenigde Staten. De zwaartekrachtgolven die nu gemeten zijn zijn waarschijnlijk afkomstig van de botsing van twee zwarte gaten. Als we het hele procedé nog beter door hebben en gerichter kunnen meten, kunnen we in theorie de zwaartekrachtgolven van de oerknal meten. En daardoor veel verder terug in de tijd kijken als dat met andere technieken mogelijk is. De uiteindelijke implicaties kunnen, denkt men, zeer vergaand zijn.

Ook was ik vanochtend over iets anders opgetogen. Voor het eerst sinds misschien wel tien jaar zag ik Mercurius weer een keer met eigen ogen. Dat lukt in Nederland zelden. Om te beginnen door de licht en luchtvervuiling. Maar om meer redenen. Mercurius is de kleinste planeet en staat tegelijk het dichtste bij de zon. Daardoor gaat Mercurius ogenschijnlijk vanuit de aarde gezien steeds naar de zon toe, daarna gaat hij verder naar de andere kant van de zon, tot slot gaat hij weer terug. Zo verandert hij voortdurend van morgenster in avondster en vice versa. Alleen als de visuele afstandshoek tussen Mercurius en de Zon zo’n beetje op zijn grootst is dan kun je hem in theorie gedurende enkele dagen achter elkaar zien, of net ná zonsondergang of net vóór zonsopgang, laag aan de horizon. Maar dan moet ook nog eens het weer mee zitten. En laat je nu juist vlak boven de horizon, zelfs met goed weer, meestal wolken hebben. Kortom.. Zelden, zelden te zien die Mercurius. Maar vanochtend was het raak. Mars en Saturnus waren al verdwenen, daar was het al te licht voor. Jupiter kon je in het WZW nog wel zien, en in het ZO stond Venus. Vlak bij Venus, links: Mercurius! Een zwak sterretje leek het, maar onmiskenbaar stond daar onze kleinste planeet van het zonnestelsel! Ik voelde me als een vogelaar die na een bericht spoorslags op pad gaat om een onooglijk vogeltje te spotten. Je moet er een zekere gekte voor hebben. Ik dus naar binnen en mijn camera halen om het fenomeen op de gevoelige plaat vast te leggen. Helaas. Ik was al te laat. Het was al te licht. Wel Venus kon ik nog vangen.. Die heb ik al zo vaak vastgelegd, en meestal veel mooier. Maar toch.

Het volgende filmpje laat dus zien waar Mercurius net geweest is. Gebruik je fantasie. Links van Venus moet je kijken. Daar waar je niets ziet…. Het is er wel. Zoals we ook de zwaartekrachtgolven niet zien. Maar ook die zijn er!

zie ook dit berichtje van zo’n 4 jaar later