Het is half vijf in de namiddag en ik maak een kleine wandeling. De zon is warm, maar wel een tikkeltje gesluierd. Mijn armen zullen gaan verbranden.

Al heel snel: ja hoor: de kleine karekiet! Een klein ondeugend vogeltje, hij doet zijn naam eer aan.  Een speelse kwetteraar, die veel kabaal maakt. Hij maakt me vrolijk.

Ik loop verder. Daar is de rivier, en daar komt een hele stoet zwanen op me af. Ik tel er 25. Paraderen ze voor mij? Nee, denk ik. Natuurlijk niet.

Ik blijf kijken. Heel langzaam trekken ze van links naar rechts voorbij. Ze lijken te kijken naar de kant. Paraderen ze inderdaad? Paraderen ze voor een stervende zwaan?

Thuis gekomen ga ik op de bank liggen. Youtube heeft een playlist voor me gemaakt. Ik hoor de finale uit de vierde orgelsymfonie van Vierne. Zeer heftige muziek. Ik geef me er aan over en ondanks de felle intensiteit val ik in slaap.

Dan word ik wakker. Welke dag is het? Ik hoor nog steeds orgelmuziek, maar het is niet meer de vierde orgelsymfonie. Ik herken niet wat youtube me inmiddels voorschotelt. Maar ik ben ontroerd: de muziek past prachtig bij de beelden in mijn hoofd. Ze passen bij het beeld van de parade van de zwanen. Ik luister het stuk helemaal af, en daarna nog een keer. Mijn gedachten zijn nog steeds  gesluierd. Is het zondag? Ook de datum ben ik kwijt. De muziek tilde me naar een andere dimensie.

Wat later voel ik me toch enigszins uitgerust. Ik zet de muziek uit. Mijn armen zijn warm, inderdaad een beetje verbrand. Ik kijk naar buiten. Nu ben ik dan eindelijk helemaal wakker. Hé, het is pas zaterdag! Buiten klinkt de roep van een vink. Schalks lacht hij het leven tegemoet.