Waarom gaan Nederlanders en Scandinaviërs massaal naar landen als Frankrijk, Italië of Spanje? Vanwege het weer uiteraard, maar ook om even te ontsnappen aan de beklemmende omarming van het over gestructureerde thuisland. We genieten ervan als we kijken naar de schilderachtige, rommelige straatjes, de waslijnen die boven de steegjes zijn gespannen en het onbekommerde levensgenot van een oude man die met een stokbrood door de straat loopt. Natuurlijk ergeren we ons aan de slechte wegen en vinden we het ongelooflijk hoe lang het duurt voordat een geldautomaat eindelijk eens een keer zijn briefjes naar buiten spuugt. Hopelijk krijg je in een dergelijk land ook geen bekeuring. Dan kom je in aanraking met een bureaucratie die je een dag vakantie kost. Maar desondanks zoeken we die landen telkens weer op.

De film “Een man die Ove heet” speelt zich af in een dorpje in Zweden. Alles is overgeorganiseerd. Er is een buurtcomité dat er op let dat de auto’s precies binnen de vakken worden geparkeerd, de hekken goed worden gesloten, alles goed wordt gesorteerd en in de juiste vuilnisbakken belandt. Ove maakt zijn dagelijkse rondgang. Hij ergert zich voortdurend en heeft steeds woorden met een of meer buurtbewoners die zich niet aan de regels houden. ‘Idioten’, zo eindigt elke conversatie. Toch heeft ook Ove moeite met de “witte boorden” die zich boven de gewone mensen stellen. Hoe komt dat? In de loop van de film ga je steeds meer sympathie krijgen met de hoofdpersoon die alles weet van het automerk Saab en vriendschappen verbreekt als iemand een BMW aanschaft. Er blijkt een enorme tragedie schuil te gaan achter de oppervlakte van Ove. De nieuwe buren uit Iran zijn nog onbevooroordeeld en Ove raakt langzaam uit zijn isolement. Er valt veel te lachen, maar boven alles: zelden heeft een film me zo aangegrepen. Geen valse sentimentaliteit. De film is subtiel, maar het verhaal wordt zo gebracht dat het je intens raakt, naar de keel grijpt. Kleine dingen leggen het bloot. Een poes. Twee ontwapenende Perzische kindjes. Een baby. Een hand die een grafsteen streelt. Bovenal: het gezicht van de af en toe in razernij uitbarstende Ove, maar die ook bijna onzichtbaar een traan kan laten biggelen.

De film eindigt zoals hij begon. Met het controleren of een poort wel goed dicht zit. Maar hoe anders werkt dat op het einde, wat kan film toch een geweldig medium zijn! Slechts 25 bezoekers zaten er in de zaal. Een film om lang te onthouden en over na te denken. “Een man die Ove heet.”