Al weken leefde hij er naar toe. Aan zijn orgeldocent vroeg hij:
-‘Ga jij ook een paasconcert geven?’
-‘Ja zeker. En jij dus ook. Wordt dat gestreamd?
Mijn kleinzoon keek me vragend aan.
-‘Nee, het wordt niet live uitgezonden, maar ik neem het wel op. Ik zal je een link sturen’ zei ik tot zijn docent.
-‘Wat gaan we vanavond eten opa?’

Alles moest echt zijn. Samen met zijn moeder maakte hij een uitnodiging die per post werd verzonden:

Uiteindelijk wist zijn moeder het een en ander tot drie stukken terug te brengen. Wel echte paasnummers, zoals het Hallelujah van Händel. Maar het moest nog steeds zo echt mogelijk lijken. Zijn moeder zou het concert aankondigen dus kon ze niet tegelijk ook filmen, dat was een heel andere rol. Dat deed ik dus. En dan was er nog de registrant, zijn zusje waar hij dat vaker mee doet. Zo waren de rollen verdeeld. Het orgel stond zoals in een kerk boven en de mensen zaten beneden in de kerk. In de hal beneden werd een rij stoelen voor het publiek geplaatst. Als je omhoog keek zag je wel de orgelpijpen maar niet de organist, alles was zoals het hoort.

De registrant had er eigenlijk al niet veel zin meer in en een deel van het publiek, broertje, vond het te lang duren. Hij liep midden in het concert naar de organist. Een boze uitval “sjjjt, sjjjt!” en een nog bozere blik, allebei van de organist, en daarnaast een vermanende hand van de opnametechnicus wisten de indringer tegen te houden. De registrant had aan het begin van het concert de handen vol aan haar stoel waar ze op moest zitten want die was kapot. Tijdens het eerste muziekstuk werd het meubelstuk door haar vakkundig gerepareerd waardoor ze wel helaas een registratiemoment moest missen. Dat loste de organist gelukkig zelf goed op. Het was Pasen en het laatste stuk, het Hallelujah werkte erg aanstekelijk. De registrant ging playbackend meezingen! Ze vond de muziek prachtig, dat kon je goed aan haar blik zien. En op het einde ging ze zelfs meespelen, niet op het echte orgel natuurlijk, maar ze speelde in de lucht virtuoos alle passages mee. En toen het concert was afgelopen liepen de organist en registrant naar de voorkant van het orgel waar het publiek hen kon zien. Er volgde een daverend applaus en beiden maakten een buiging.

Omdat alles uiteindelijk toch redelijk was gelopen zoals de organist het van te voren in zijn hoofd had gehad was het ook voor hem een goed concert geweest. Dat had zomaar compleet anders kunnen zijn. Het blijft spitsroeden lopen. De registrant vertelde trouwens ook nog iets over het concert:

Er werden die middag drie stukken gespeeld: de Toccata in F en de Toccata en fuga in D mineur van Bach en het Hallelujah uit de Messiah van Händel. In onderstaande opname hoor je alleen de Toccata in D mineur. En het moet gezegd: wat we allemaal muzikaal te horen kregen was soms behoorlijk spectaculair! Het originele concert duurde 18 minuten. Veel luisterplezier!