In de Volkskrant van vanochtend stond een uitgebreid artikel over de stand van zaken met betrekking tot zoektochten naar buitenaards leven op dit moment. Ondanks al de steeds meer geavanceerde methodes schiet het niet echt op. Het meest ontluisterend vond ik de zin: als je met dezelfde technieken naar de aarde zou kijken vanuit Proxima Centauri (de meest dichtbij gelegen ster) zou je vanaf daar niet kunnen zien dat er leven op aarde is….. Dit geeft aan dat er nog een lange weg te gaan valt. Maar moeten we eigenlijk niet heel anders kijken? Moeten we niet juist heel dichtbij kijken?

Dit was een van de thema’s in de film “Animalia” van de Marokkaanse cineaste Sofia Alaoui. Daar komt in naar voren dat het buitenaardse leven feitelijk al onder ons is. Zonder dat het echt zichtbaar wordt gemaakt wordt de aanwezigheid van buitenaardse wezens in de film gesuggereerd. Dieren hebben deze aanwezigheid al door.

Ook gaat de film over “wat en wie is God”.  Hoe angsten in de moskee moeten worden bezworen. Ik moest denken aan Savonarola van wie ik in Ferrara zijn standbeeld zag. Savonarola was een Dominicaan die erg goed kon preken.

Toen zijn orde door de pauselijke troepen in 1479 uit Ferrara werd verdreven stichtte hij een nieuw klooster in Florence. De kloosterkerk zal altijd bomvol, wat kon die man preken! Hij was een beschermeling van Lorenzo de’ Medici, de machtigste man in de Florentijnse Republiek. Toen in 1494 Karel II van Frankrijk Florence dreigde binnen te trekken vluchtten de Medici’s. Savonarola zei dat de mensen moesten bidden om het komende onheil af te wenden. De stad werd vervolgens gespaard en de mensen benoemden uit blijdschap Savonarola tot hun leider. In de zomer van 1497 brak de pest uit in Florence. Elke dag stierven zo’n honderd mensen; maar vreemd genoeg werden de kinderen toen gespaard. De stad was desondanks, of ook juist daardoor in paniek. Hoe kon dit, wat was er aan de hand? Savonarola greep dit feit aan en preekte dat de toekomst van de kerk en maatschappij in de handen van kinderen en jonge mensen lag. Dat soort suggesties zaten ook in de film “Animalia”. De hoofdrolspeelster was zwanger en toen haar kind werd geboren werd er van alles gesuggereerd. Eerder in de film werden de mensen via de TV opgeroepen om massaal naar de moskee te gaan om het onheil dat er aan zat te komen af te wenden. En ook Savanorola wilde in de vijftiende eeuw dat de mensen in Florence mensen massaal naar de kerk gingen en dat ze boete gingen doen. Maar in de loop van de tijd gingen steeds meer mensen twijfelen aan zijn gezag. Uiteindelijk kwam hij voor de rechter. In de rechtszaak luidden de aanklachten tegen Savonarola: ketterij, het veroorzaken van een kerkschisma, het preken over ontoelaatbare zaken en het aantasten van de pauselijke autoriteit. Savonarola en zijn twee medewerkers legden, na martelingen, uiteindelijk een bekentenis af. Het vonnis, dood door ophanging en vuur – werd uitgevoerd op woensdag 23 mei 1498.

In de film Animalia bleven we steken in de fase daarvoor, de fase van dreigend onheil. Het buitenaardse leven was al temidden van je, je zag het niet maar het was er wel. Ook werd er gezegd dat de scheidslijn tussen de zielen van overledenen en de buitenaardse wezens heel dun was. Zo zag de hoofdpersoon behalve vreemde verschijnselen aan de hemel, vreemde gedragingen van honden en vogels, ook haar overleden moeder. Zij leidde een kudde schapen en gesuggereerd werd dat zij feitelijk de incarnatie van het schaap was dat vooraan de kudde aanvoerde. De film speelde ook met aan de ene kant “ aardse dingen” (geld verdienen, met de telefoon communiceren) en aan de andere kant een beangstigende niet-werkelijke wereld. Je werd als kijker tussen die twee werelden in gegooid en mocht het zelf uitzoeken.

Ik vind de gedachtes in de film intrigerend. Ook sommige beelden waren erg mooi, met name die van de sterrenhemels.

Behalve de gewone sterren zag je beelden van een krabnevel, ik herkende hem van de Hubbletelecoop. Die krabnevel, in het echt niet met het blote oog te zien, stond daar opeens levensgroot aan de hemel. Het einde van de film vond ik minder geslaagd. De vier sterren die de Volkskrant aan de film toekende vond ik, met name daardoor, toch wat aan de royale kant. Maar desondanks deed de film een goede poging om de bubbel van onze werkelijkheid in een ander daglicht te plaatsen.