Op ongeveer 1 km afstand van mijn geboortehuis was de Kleine Heide. Er stonden wat huizen en boerderijen, er woonde een oom en tante van mij. Toen ik klein was hadden de mensen in dat gebied van het dorp geen stroom, als je bij deze oom en tante op bezoek kwam was het er altijd erg donker. Bovendien was er een vervaarlijk grommende hond, ik kwam er dus niet graag. Op een plek op de Kleine Heide stond de Cipreswolfsmelk, een plantensoort van de wolfsmelkfamilie en een van de meer grote, giftige varianten. Mijn moeder wist: als je het sap van deze plant op een wrat smeert zal hij slinken. Ik had een wrat op een vinger, een enorme joekel. Dus ging ik elke ochtend even met de fiets naar de kleine hei, plukte een stengel en smeerde het witte sap over mijn wrat. Na een week was de wrat inderdaad verdwenen.

Een tijdje geleden liep ik door het museumpark in Rotterdam. Ik zag heel veel bloeiend Cipreswolfsmelk. Waarschijnlijk was het er neer gezet als siergewas. En ik heb enkele wratten op mijn buik. Dus ik maar weer smeren. Alleen: ik kom er niet dagelijks. Toch heb ik het gevoel dat ze na die ene keer een beetje geslonken zijn.

Ik maakte daar ook enkele foto’s. Op een van de bloemen zat een boktor, en wel de zogenaamde “Oberea Euphorbiae”. Euphorbiae is de verzamelnaam van wolfsmelksoorten. Deze boktor zie je dus vooral op de wolfsmelk en dat was dus hier ook het geval.

Ik had een oom die stond in het dorp bekend als een soort kruidendokter. Met zijn kleine transistor radiootje in zijn jas fietste hij al neuriënd gemoedelijk door het dorp en de buitengebieden en verzamelde daar de kruiden die hij dacht nodig te hebben. Daar zal ook wel Cipreswolfsmelk bij zijn geweest. We hebben hem nooit ergens voor geraadpleegd en ik weet niet of er veel mensen waren die dat wel deden. In het verleden was het doodnormaal dat de mensen voor allerlei kwalen kruiden gebruikten. Ik schreef al een keer eerder over.

https://ppsimons.com/2021/09/05/behandeling-van-zieken-op-het-platteland-in-de-zeventiende-en-achttiende-eeuw/

Zo al lopende door het Museumpark mijmerde ik over veel dingen, over ziekten, over mijn geboortedorp, over mijn oom, over mijn ouders. En keek uit via het depot van Boijmans naar het kolossale Erasmus ziekenhuis.