De titel, “de komst van de toekomst”, zet je gelijk aan het denken. Toekomst komt er altijd aan, maar zie je die ook aankomen? Ja, mensen verwachten dat het gaat regenen, of dat de economie in elkaar gaat storten, of ze denken dat er een oorlog zit aan te komen. Dat soort verwijzingen zit er ook in deze film, zoals een boer op een kar die verzucht dat alles steeds maar sneller gaat. Maar meer nog zie je in deze film een verweving van het verleden met het heden. Sommige hoofdpersonen leven  rond 1900 en sommige leven in het heden. Voortdurend zie je het Parijs van ruim een eeuw geleden overgaan in het Parijs van nu, iets dat met de moderne filmtechnieken heel makkelijk kan.

Deze film van Cédric Klapisch is een jaar geleden in première gegaan op het filmfestival van Cannes. Hoewel Adèle, een 21-jarige vrouw die rond 1900 leefde, misschien de belangrijkste hoofdpersoon is, zijn het toch ook vier van de mensen van nu die mij erg zijn bijgebleven, je ziet hoe hun karakters zich ontwikkelen en hoe ze door de omstandigheden over dingen anders gaan denken. Er is ook romantiek, ik heb zelfs enkele keren een traantje weggepinkt. Maar deze romantiek is niet zoet en het ligt er allemaal niet al te dik boven op. Ook is er humor. En wat ik persoonlijk erg leuk vond: het tijdsbeeld, de schilderkunst (Monet!), de muziek van Debussy, het leven in de kroegen van Parijs, het straatbeeld met de grote paardenbus (zie afbeelding) enz. En er is een speurtocht vanuit het heden naar het verleden, steeds meer dingen komen de hoofdpersonen van nu tegen en steeds meer verbanden worden er gelegd met het verleden. Een heerlijke film. Tot en met de lange aftiteling bleef ik aan mijn stoel gekluisterd.