Macht. Ik ben machtig, ik ben de baas! Er zijn bepaalde machthebbers die genieten op voor mij vreemde manieren van macht en aanzien. Een vrij normale manier zou misschien kunnen zijn dat je voelt dat je veel goede dingen kunt doen en bij iedereen geliefd bent. Maar ik ken machthebbers die vooral genieten van gevreesd worden. Als iedereen je vreest word je paranoia. Zoals Stalin die op een bepaald moment voor de zekerheid bijna iedereen in zijn omgeving om zeep liet brengen. De meeste gevreesde machthebbers laten het niet zo ver komen. Zij zorgen voor meelopers. Dat is makkelijk. Je hebt macht en je strooit kwistig met versnaperingen. De meelopers zijn blij. Voor zo lang als het duurt. Want even makkelijk word je ook weer aan de kant geschoven. Die macht heb je als machthebber en het voelen daarvan is ook weer lekker. Impulsieve machthebbers genieten voortdurend van hun macht. Zoiets van páf: ik dóe iets en wáw, iedereen schrikt. Héérlijk! Dat het daarna chaos is deert ze niet. Het hoort bij het machtspel.  Je krijgt veel aandacht. Hoe lang gaat dat goed? Ja dat kan lang duren. In een enigszins democratische omgeving is dat begrensd. Uiteindelijk loop je tegen de lamp en word je gestraft voor al het onheil dat je hebt aangericht. De reactie is: zo willen we het nooit meer. Een tijd lang zal op die plek geen impulsieve onheilsveroorzaker meer zitten. Waarschijnlijk komen er dan gouden tijden. Er is hoop!

Mensen die mij kennen weten dat dit verhaal net zo goed te plaatsen valt in een omgeving die dichtbij is, net zo als dat je dit verhaal ook naar een heel ruime omgeving zou kunnen vertalen. De hoofdpersonen in beide  omgevingen hebben veel gemeen. Ze zijn allebei gestoord. Het zijn gevaarlijke gekken.