De documentaire “Down to earth” was goed bezocht op deze maandagmiddag in Lantaren Venster. Normaal kunnen we de beste plaatsen uitzoeken maar nu moesten we behoorlijk laag in de zaal gaan zitten. De boodschap van deze film is indringend en vraagt eigenlijk ook om een groot publiek. Een hoopvolle film. Een westers gezin met drie nog vrij jonge kinderen reist gedurende vijf jaar over de wereld om er achter te komen wat wijze mensen van culturele gemeenschappen die nog dicht bij de natuur staan te zeggen hebben. Ze zeggen tot hun grote verrassing allemaal ongeveer hetzelfde.

De film is niet diepgaand, van elke culturele groep die werd bezocht kreeg je veel te weinig mee. De oorzaak is gelegen in het feit dat de gezinsleden toen ze op weg gingen helemaal niet van plan waren om een film te maken, maar na vijf jaar hebben ze dat achteraf toch gedaan. De shotjes waar gezinsleden op staan hebben ze bij de editing zelfs moeten destilleren uit opnames die kinderen op hun eigen camera gemaakt hebben. Desondanks heeft de film indruk op me gemaakt. Enkele hoofdpersonen, zoals de inmiddels overleden sjamaan Nowaten, deden mooie uitspraken. “We hebben de wereld niet ontvangen van onze voorouders, we lenen hem van onze kinderen.”

Bij deze man, lid van een indianenstam in Noord-Amerika, verbleven ze maar liefst vier jaar. Daarna bezochten ze nog mensen in o.a. Kenia, Namibië, Australië, Ecuador en Ierland. Een van de kinderen vroeg zich af: waarom wordt dat regenwoud eigenlijk gekapt? Vanwege het geld dat sommige mensen daarmee verdienen. Ze kon het zich niet voorstellen.

Al de sjamanen wereldwijd stonden in verbinding met de spirituele wereld van hun overleden voorouders. Hun boodschap was tegen mijn verwachting in overal positief. Sleutelwoorden die me bij bleven waren saamhorigheid en liefde. Daar draaide het eigenlijk om. En geloof. Als iemand ziek was dan kon hij alleen maar beter worden als hij zelf sterk daar in geloofde. Die kracht was de helft van het genezingsproces. De shots met de drie kinderen van het gezin waren ook inspirerend. Hoe ze makkelijk contact hadden met de kinderen van al die volkeren. Wat een voorbeeld voor ons allen. Inderdaad: ze werden opgenomen en er was snel een saamhorigheid waar ook zij bij hoorden. Soms leefden de mensen van vrijwel niets. Maar overal was men gelukkig. Door die liefde en saamhorigheid.

Deze manier van denken kun je overal aantreffen. Maar nergens is ze zo diep verankerd als bij deze natuurvolkeren die daardoor een echte inspiratiebron vormen. Als we in Nederland deze drie dingen eens voor elkaar zouden krijgen: saamhorigheid, liefdevol omgaan met de medemens, en geloof in genezing. Genezing zou ik dan heel breed willen zien. Niet alleen genezing van onze eigen ziektes maar vooral ook die van de verziekte samenleving.

http://www.downtoearthfilm.com/ Nog tot en met 8 maart in veel filmhuizen in Nederland