Via de tekeningen en de muziek die mijn oudste kleinzoon maakt krijg je een prachtige inkijk in zijn rijke innerlijke belevingswereld. Gisteren, vlak voordat hij weer naar zijn ouders ging, kwam hij naar me toe en gaf me een knuffel. Zijn koppie straalde.
-‘Je bent blij hè?’ vroeg ik hem.
-‘Jaaa’. En zijn koppie glunderde nog meer.

Hij heeft het de laatste tijd steeds vaker naar de zin. Met het eten gaat het weer een stuk beter en hij is ook veel verdraagzamer naar zijn broertje toe. Ik heb met hem besproken hoe het er de laatste keren met het “tellen” voor het avondeten aan toe ging. We hebben afgesproken dat hij niet meer tot 300 telt maar slechts tot 100 en ook hebben we afgesproken dat ik niet meer hoef mee te tellen. Het enige compromis dat ik moest sluiten is dat ik hard “honderd” mee moest zeggen als hij klaar was. Dat is nu alweer twee dagen achter elkaar gelukt. Andere dingen blijven: als hij naar huis gaat en hij zijn fiets bij zich heeft, dan kan hij het niet laten om het laatste stuk keihard te gaan fietsen en intussen moedigt hij zich zelf dan aan, eveneens keihard:
-‘Tour de Fránce, jaaa, ik ga wínnen!’
Zijn broertje denkt dat hij dan echt een wedstrijdje aan het doen is, maar dat is dan helemaal niet zo. Gisteren was zijn broertje op zijn loopfiets eerder thuis dan hij maar dat deert hem niet.
-‘Ik heb gewónnen, ik heb gewónnen, ik heb de tour de France gewonnen!’ Ook al zegt zijn broer dat híj heeft gewonnen, het maakt hem op dat moment niets uit. Niemand doet eigenlijk mee. Hij zit in zijn eigen film de laatste meters van een etappe van de tour de France te spelen en die gaat hij gewoon altijd winnen. Toen de vorige week zijn broer vlak voor dat ze thuis waren van zijn fiets viel reed hij hem keihard voorbij. Dat vond oma niet leuk en riep hem naderhand bij zich. Hij snapte het niet. Als een andere renner valt dan is er toch een volgwagen die daar voor zorgt? Hij kon naar zijn idee gewoon door blijven rijden. Eigenlijk is het zo: naar huis gaan over het laatste paadje betekent altijd tour de France doen. Dat spel hoort bij dat tijdstip en bij die route, daar kan niets aan veranderd worden. Het is net zo’n dwangmatigheid als die hij nog steeds ook met andere dingen heeft zoals met “tellen bij opa en oma vlak voordat het eten klaar is”. Het hoort helemaal bij zijn autisme. Maar hij kan er vanaf komen. Alleen dat moet gedoseerd worden, en we houden het maar bij de dwangmatigheden die echt vervelend zijn voor de buitenwereld, zoals gekke geluiden maken bij baby’s of oude mensen. Dat gaat nu alweer een hele tijd goed.

Hij is dus blij en gelukkig. En dat zie je terug in zijn tekeningen die aan de lopende band geproduceerd worden. Soms is hij er een hele tijd mee bezig, soms niet veel langer dan enkele minuten. We hebben gelukkig aardig wat kladpapier…

Landen en vlaggen blijft hij maar tekenen. Hier een tekening van Nederland en eentje van Amerika, met daarin ook een aantal vlaggen verwerkt.

Het vasteland Solor blijft ook terugkeren. Gisteren vertelde hij dat er twee waren, eentje lag in Australië en eentje in Irak. Als hij naar een wereldkaart kijkt slaat zijn fantasie denk ik gelijk op hol..

De koninklijke familie zien we steeds weer in zijn spel maar vooral ook in zijn tekeningen terug keren. Zo had hij bij zijn ouders een tekening gemaakt met twee keer daar op Willem van Oranje:  toen hij klein was en toen hij oud was. Hij had als oude man een pruik op. Waarschijnlijk plaatst hij hem in de tijd van Christiaan Huygens.

Maar Beatrix komt ook steeds vaker terug. Hij blijft informeren of prins Claus nog leeft. De dood is een steeds terugkerend verschijnsel waar hij alles van af wil weten, waar hij enigszins grip op probeert te krijgen. Hier zien we Beatrix terwijl ze de eed aflegt bij haar troonsbestijging. Het is de groten dag, Beeiatrix wort koningin. ‘Ik bloof dat ik een goed koningin zal zijn!’

Ook bezoekt de koninklijke familie zijn klas op school. Op de tekening staan een aantal namen van kinderen uit zijn klas. Hij zelf staat naast “Laura”.

En hij tekent de laatste dagen ook soms muzieknoten.

Zijn muzikale spel vordert gestaag. Domweg doordat hij blijft luisteren naar zich zelf en doordat hij heel veel speelt. Hij heeft een enkele aanwijzing van mij gekregen maar in het algemeen wil hij nog steeds vooral alles zelf uitzoeken. Zo vertelde hij:
-‘Opa ik gebruik ook de pink en de duim zoals jij me hebt verteld.’
Gisteren was er een klasgenootje op bezoek: Elise. Hij speelde voor haar “Für Elise”, maar ook het “Air van Bach” en een stukje uit “KV 467 van Mozart”. Deze stukken, nog zeer incompleet en erg vereenvoudigd, heeft hij zich voor het grootste deel zelf aangeleerd, maar het klinkt allemaal prachtig, ook al moet hij soms al spelende zoeken naar de juiste tonen in de rechter- of linkerhand.

Maar zijn spontane improvisaties vind ik het meest ontroerend en tegelijkertijd ook knap. Alles heeft een kop en een staart en hij eindigt heel muzikaal met een ritenuto terwijl hij steeds zachter gaat spelen. Ik word dus ontroerd. Waardoor? Omdat ik in zijn spel, net zoals in zijn tekeningen, heel veel blijdschap en geluk ervaar.