Het radioprogramma Vroege Vogels begon vanochtend om zeven uur met het geluid van de ruigpootbuizerd. Een buizerd die hier niet veel voorkomt en vooral te herkennen is aan zijn bevederde poten. En aan zijn kunst om, beter dan andere buizerds, heel stil biddend in de lucht te blijven hangen, loerend op een prooi. In Nederland probeert hij muizen te vangen, in Scandinavië waar hij eigenlijk thuis hoort jaagt hij vooral op lemmingen. Hij maakt een angstaanjagend geluid:

Gisteren in de bioscoop hoorden we ook allerlei vogelgeluiden, vooral die van mantelmeeuwen. Dat is een heel ander geluid.

Al gedurende veertig jaar woont een vogelwachter op een onbewoond eiland in de Atlantische oceaan. Hij is helemaal gelukkig in zijn rol als vogelteller en bewaker van de dijk. Door die dijk is het eiland ook een goed broedplaatsgebied. Af en toe wordt hij bevoorraad door een boot die hem vooral  brinta en capucijners brengt. Van al het aangespoelde afval maakt hij ingenieuze dingen.

Uiteraard is er ook een plot. In het verhaal komt een imaginaire en later ook een echte dame voor. Het wordt heel spannend als een storm zijn houten huisje in de oceaan laat belanden. Maar er is sprake van een groot drama als de vogelpost wordt opgeheven. Hoe loopt dat af…

Af en toe moet je glimlachen. Freek is Freek als hij onbeholpen stuntelt met het een en ander. Maar het is een film die gaat over het persoonlijke drama van een inmiddels oude man. Dat drama is hem op het lijf geschreven.

Een aardige film waarvan ik me afvraag of hij me heel lang bij zal blijven. Het drama is voor mij daarvoor niet intens genoeg. Het karakter van de hoofdpersoon zou voor mij nog meer dat van een excentrieke zonderling mogen zijn. Het einde is open maar ik ervaar het als wat gekunsteld. De Volkskrant gaf deze film vier sterren. Vooruit. Het is in ieder geval een eerlijk gemaakte Nederlandse speelfilm, voor een beperkt publiek. Met mooie natuurplaatjes. En ik houd van films waarbij de beelden meer spreken dan de dialogen. Dat is hier zeker het geval.

Er mochten dertig mensen in de zaal. Het waren er schat ik hooguit 15. Triest maar waar, en dat op een zaterdagavond. Zelfs de filmzaal wordt nu langzaam eenzaam. Een eenzame plek, iedereen is er op zijn eigen eilandje van veel meer dan anderhalve meter.