In een naburig klein bos is er een avonturenroute voor kinderen, je kunt er klimmen en klauteren. Mijn oudste kleinzoon ging als eerste de smalle plankenbrug over. “Ik ben Jan zonder vrees!” juichte hij, aangekomen aan de overkant. Toen kon zijn broertje natuurlijk niet achterblijven, hij deed het misschien zelfs nog behendiger. Hun zusje durfde niet goed maar samen met oma dan toch weer wel. Iedereen was er al. Behalve ik.

Oeps!

Daar lag ik in de sloot. Een halve meter op de vijfmeterplank had ik gehaald, toen gleed ik onverbiddellijk uit. En lag ik in een keer tot mijn middel in de modder.
-‘Opa, heb je pijn? Opa gaat het met je? Opaaa!’
Wat een liefdevol medelijden van iedereen. Ik baalde uiteraard als een stekker maar maakte duidelijk dat er met mezelf niets aan de hand was.
-‘We gaan naar huis, schone kleren, en alles is over.’

Dus zo snel mogelijk terug terug naar de auto (die ik trouwens nog steeds moet schoon maken bedenk ik…) Maar het was mooi weer en veel hondenbezitters vonden dat ook. In straffe pas met mijn zware modderbroek wilde ik snel een vrouw met drie loslopende honden passeren. Lieve honden, dat zag ik gelijk, alhoewel ze de modder aan mijn broek erg interessant vonden ruiken. Mijn oudste kleinzoon is panisch voor elke hond en schreeuwde al op 20 meter afstand of ze niet aan de lijn konden. De vrouw gaf geen sjoege. Mijn kleinzoon bleef intussen het hele bos alarmeren in een hels gekrijs van pure angst. Mijn vrouw vroeg het toen ook maar een keer.
-‘Kunt u de honden aan de lijn doen, hij is panisch, dat komt door zijn autisme’.
‘-Nee, daar pieker ik niet over.’
Mijn vrouw sleurde onze kleinzoon langs de plek des onheils maar er volgde nog een tweede onheilsplek. Een man liet twee grote herdershonden drinken in een sloot. Ook die beesten waren niet aangelijnd. Het gillen begon opnieuw en ook het vriendelijke verzoek om de dieren aan te lijnen. Slechts een hoongelach bereikte ons. En alweer moest mijn kleinzoon aan het angsttafereel voorbij gesleept worden.

Nu het goede nieuws. De dag ervoor waren we met onze kleinkinderen in een speeltuin. Twee iets grotere kinderen waren op een veldje aan het voetballen.
-‘Mag ik mee doen?’ vroeg de oudste. Dat mocht hij en zijn broertje mocht ook. Het ging goed, er werd echt gespeeld en iedereen had plezier. Wat leuk om te zien, vooral ook omdat dit in het verleden wel eens anders is geweest. Na een tijdje mocht hun zusje ook nog mee doen.

Nu gaan we weer terug naar de dag erna, de dag van het modderpak. Ik stapte dus bemodderd uit de auto en intussen wilden de twee jongetjes buiten blijven spelen, ze wilden voetballen. Hun zusje ging, nog steeds bezorgd, met mij mee naar de badkamer. Terwijl ik de modder afspoelde ging zij intussen alle ramen zemen. Ik merkte aan haar dat ze nog steeds een beetje van slag was. Zij trekt zich al die dingen erg aan. Ik denk trouwens nog het meest de ellende met die honden. Maar ik was al weer helemaal blij en opgewekt en ik zag er weer piekfijn uit. Ik ging in het kelderwashok alle kleren uitspoelen en ze in de wasmachine doen. Ook daarmee wilde zij helpen. Zo. Tijd voor een kopje thee. En even later kwamen de jongetjes binnen. De oudste vertelde enthousiast:
-‘Mijn broertje heeft gewonnen maar dat vind ik helemaal niet erg.’ Ik wist niet wat ik hoorde. Hij keek zo blij. Ze hadden een half uur gevoetbald en blijkbaar zonder ruzie te maken. Wat goed! Wat leert hij toch veel! En wat is hij lief. Die honden was hij ogenschijnlijk al weer vergeten.

Niet zijn zusje die de rest van de middag hangerig was en vaak een beetje stil op de bank lag. Zij is hypergevoelig voor sfeer en ruzie en spanningen. Die waren er geweest, met mijn valpartij maar vooral ook met de honden.

Mijn oudste kleinzoon ging gewoon verder. Met piano spelen bijvoorbeeld. Veel improviseren. Toen hij merkte dat ik hem stiekem opnam moest ook Für Elise nog gespeeld worden.
Ik denk dat we voorlopig niet meer naar het avonturenbos gaan trouwens.