Ik was met mijn oudste kleinzoon mee naar zijn orgelles. We waren te vroeg. We hadden allebei geen zin om te wachten bij de gesloten kerk tot de docent ons kwam halen dus besloten we om eerst nog een rondje te lopen rond de kerk. Zo liepen we om de breedste kerk van Nederland heen. Dat rondje duurt ongeveer zeven minuten. Op een bankje zaten enkele jongens die door mijn kleinzoon werden begroet:
‘Hoi!’
Mijn kleinzoon had een colbertje aan, daar overheen droeg hij een opzichtige, maar mooie stropdas, en daar overheen nog een winterjas. De winterjas was zodanig dicht gemaakt dat zijn stropdas nog goed was te zien, zo wilde hij het. De jongens keken naar hem en ze keken naar de stropdas en ze groetten terug. Daar kwam een groepje Aziatische toeristen. Ook zij werden hartelijk begroet:
-‘Hoi!’
Wat zijn de Nederlanders toch hartelijke mensen, en wat hebben ze mooi kleren aan, dachten de toeristen. We waren weer bij de ingang. Het was nu nog acht minuten.
-‘Nog een rondje?’
-‘ Ja hoor.’
We kwamen dezelfde mensen alweer tegen die ook weer op dezelfde manier werden begroet:
-‘Hoi’.
De Aziaten waren bijzonder gecharmeerd en wensten ons een “merry christmas”.

Het “merry christmasfeest” ging door bij de orgelles want, ongebruikelijk, begon de docent met een improvisatie.
-‘Ken je een liedje?’
Na enig nadenken wist mijn kleinzoon:
-‘Het is geboren het liefelijk kind. Dat is een kerstliedje’.
Dat werd het uitgangspunt van een improvisatie. Hij speelt heel veel liedjes uit zijn hoofd, zo ook dit kerstliedje. In de bas speelt hij dan meestal bastonen, rechts speelt hij dan de melodie aangevuld met wat akkoordtonen. Maar nu moest het opeens heel anders.  De bas kwam niet in zijn linkerhand maar in het pedaal, die moest hij dus met zijn voeten spelen. In de linkerhand moest hij op een ander manuaal de bijpassende akkoorden spelen. Maar: hij mocht voor het eerst op het pedaal spelen! Waw! Dat vond hij erg leuk. Hij mocht wel geen akkoorden spelen op het manuaal waar de melodie zat, dat was wennen. Op zich is het heel logisch om op bijvoorbeeld een piano in de rechterhand bij de melodie ook akkoordtonen te spelen. Dat is feitelijk zelfs heel muzikaal. Akkoordtonen liggen meestal dichter bij de melodie dan bij de bas. Maar op een orgel heb je meerdere manualen en dan kun je een mooi verschil in klankkleur maken tussen melodie en akkoorden. De docent deed het voor.
-‘Ik snap het.’
Wat hij snapte was vooral de vorm zoals de docent het had voorgedaan: een klein stukje van de melodie, dat herhalen in een andere toonsoort met een andere pedaaltoon, en dat nog enkele keren. Maar slechts een “solomelodie” in de rechterhand, dat vond hij lastig. Dat moest hij thuis maar eens gaan oefenen.

Het was kerstmis. Wij, grootouders, kwamen eten bij mijn drie kleinkinderen en hun ouders. De oudste was boven bij het keyboard en ik ging op de muziek af.
– ‘Opa, zal ik een tutti-improvisatie spelen?’
Hij improviseerde een “duet voor pedaal en manuaal”. Het was heerlijke, leuke en originele muziek. Zijn keyboard heeft geen pedaal, dus de pedaalpartij speelde hij met de linkerhand. Maar zijn voeten deden enthousiast mee!

En daarnaast speelde hij ook nog twee kerstliedjes

Het eten was nog niet klaar. We gingen nog even een wandelingetje maken. Eigenlijk wilden we sterren kijken. Die waren niet te zien, wel kwam af en toe de maan tevoorschijn. En het was doodstil in de stad.

Doodstil? Nee, we hoorden in de verte bij de kerk het orgel, en we hoorden als je goed luisterde hoe er binnen in de kerk werd gezongen. De kerkgangers zongen kerstliedjes. We liepen er heen en luisterden, met onze oren tegen het portaal aangedrukt.

Maar we moesten doorlopen. Het eten stond in de oven en was al bijna klaar. Even later zaten we aan tafel, mijn oudste kleinzoon ging eerst nog even naar boven en speelde daar vijf kerstliedjes op zijn keyboard. Boven was de kerk. Ze klonken bij ons stemmig, vanuit de verte.. Net zoals zo even in het stadje.

Het was een mooie, zalige, kerstavond.