De kinderen van de school van mijn kleinkinderen keken hun ogen uit: wat was dat? Bij het uitgaan stonden niet alleen zoals gebruikelijk veel papa’s, mama’s, opa’s en oma’s de kinderen op te wachten maar er kwam een optocht langs met zingende en muziek makende kinderen. Er was een Braziliaans feest op de nabijgelegen andere basisschool en dat vierden ze daar uitbundig. Een exotisch muziekje dat vanuit speakers het stadje in galmde begeleidde de vrolijke groep.

Daar kwam mijn kleinzoon naar buiten.
-‘Ophouden, ophouden!’ schreeuwde en huilde hij tegelijk. Maar zijn gejammer kon het nog veel hardere geluid van de groep niet deren. Mijn auto stond vlakbij de school waar de feestgangers naar toe liepen dus we achtervolgden de optocht. Mijn kleinzoon rende naar de groep tot hij er vlakbij was en herhaalde zijn protesten. Nu werd hij door een van de begeleidende volwassenen naar achteren verwijderd, nog voor ik er bij was. Ik nam hem zo snel mogelijk mee naar de auto. Zo, die was dicht. Maar je hoorde nog steeds een salsa. En we konden nog niet gelijk vertrekken want zijn broertje en zusje raakten maar niet uitgekeken. Nieuwsgierig bleven ze bij de groep kinderen staan. Ik snelde dus maar weer de auto uit en haalde hen daar zo vlug mogelijk weg. Voor hen ging daarmee de Braziliaanse feestmuziek over in het gehuil van hun broertje. Ik had met hen te doen. Eindelijk reden we dan weg maar hij hoorde de muziek nog steeds.
 -‘Ophouden!’ Pas honderden meters verderop hoorde je niks meer. Hij bleef protesteren.
-‘Het tuut nog steeds in mijn oren, dat mag toch niet!’

Hoe ik ook probeerde uit te leggen dat het een feestje was en dat daar muziek bij hoorde, hij kon er niet bij. Het was vreselijke muziek en hij wilde dat niet. Ik vroeg me af of er niet ook autistische kinderen waren op die school. Zouden ze daar dan rekening mee houden? Dat moest verschrikkelijk zijn voor zo’n kind. Al die onverwachte dingen, maar vooral ook al die visuele en auditieve prikkels. Nee, waarschijnlijk waren ze daar niet. Want toen zijn ouders hem daar indertijd aanmeldden werd hij geweigerd vanwege zijn autisme. Wat heeft hij toch geboft met de school waar hij nu op zit! Als er iets is waar hij niet tegen kan mag hij naar een andere ruimte of desnoods gaat hij een keertje niet naar school.

Vijf dagen eerder was hij bij een wedstrijdje met zijn broertje recht voorover gevallen op het harde asfalt van een fietspad. En daarbij was zijn linker sleutelbeen geblesseerd, naar later bleek was er een scheurtje ontstaan. Dat doet heftig pijn lazen we op internet. Zijn vader was niet thuis en zijn moeder lag met een gebroken enkel op de bank. Dus besloten mijn vrouw en ik om met hem naar de huisartsenpost van Gouda te gaan, een klein half uurtje rijden met de auto. Wat was hij zielig. Niet alleen door de pijn, want je mocht hem niet eens aanraken. Een klein huilend vogeltje was er van hem over:
-‘ik wil niet naar het ziekenhuis.’
Behalve de pijn bleken vooral twee angsten de oorzaak te zijn van zijn paniek. De eerste was “alcohol”. De geur van alcohol is voor hem net zo erg als het gezoem van een mug of het geluid van een brakend kind. Hij raakt er dus net zo door van slag als van het geluid van een Braziliaanse optocht die opeens voorbij komt. We wisten hem te overtuigen dat het bij de huisartsenpost vrijwel zeker niet naar alcohol zou ruiken maar voor de zekerheid kreeg hij toch een mondkapje op. Dat stelde hem al een beetje gerust. Maar er was nog iets. Zijn moeder was daar ook geweest. Tien dagen eerder was haar enkel, ook bij een valpartij, gebroken en die gecompliceerde breuk was enkele dagen later geopereerd. Dat wilde hij niet.
–‘Ik wil niet geopereerd.’

De dokters waren allemaal super aardig. Eentje had zelfs een duidelijk Brabants accent en dat vond hij grappig. Brabants en Limburgs, vooral die zachte G vindt hij mooi, net als Vlaams. Hij kan perfect Vlaams imiteren inclusief de erbij behorende Vlaamse uitdrukkingen. –‘Even wachten, ik kom seffens’. Uiteindelijk bleek dat alles bij zijn sleutelbeen nog goed op zijn plaats zat maar de foto liet wel een breuk, (of was het een scheurtje?) zien. De arm moest drie weken in een kleine mitella, een zogenaamde “sling.” Hij moest nu uiteraard wel voorzichtig zijn.

Het ergste was dat hij niet kon fietsen. Dat was zijn favoriete bezigheid thuis. De fiets was zijn trein en daarmee reed hij langs allerlei stations. En orgel spelen? Met alleen de rechterhand? Was dat wel leuk?

Ja dat bleek best wel leuk. Ik speelde van de orgelstukken die hij moest oefenen de linkerhand en zo maakten we samen muziek. En bij mijn virtuele hauptwerk-orgel, dat nog geen pedaal heeft, kon je het pedaal wel bedienen via het scherm. Dat bleek een nieuwe uitdaging te zijn. En de linkerhand in de sling kon best nog wel akkoorden spelen als hij zijn arm maar stil hield. Zo speelde hij akkoorden bij pedaaltonen die hij aanklikte op het scherm en daar kon hij een tijd lang geen genoeg van krijgen. Uiteraard hoorde je de basklanken van het Thomassen-orgel van de Laurenskerk met een stevige nagalm. Het kamertje werd na afloop van zijn concert gebombardeerd tot de Laurenskerk.

Waarschijnlijk zou een andere autist van deze orgelklanken net zo gek worden als dat hij gek werd van de Braziliaanse klanken van de optocht eerder op die dag. Maar als hij het geluid zelf maakt is het prima. Zo zingt hij ook voortdurend het geluid van treinen na. Inclusief de eng piepende remmen. Ik kan me zo voorstellen dat niet alleen autisten maar heel veel andere mensen er ook op den duur gek van worden. Hij is zich van geen kwaad bewust. Voor hem klinkt een gierend piepende rem van een dubbeldekker (denk aan het leeg schrapen met een lepel van een bord) net zo mooi als de feestelijke geluiden van een Braziliaans feest voor een ander.