Mijn moeder heeft me de liefde voor de natuur bijgebracht. Ze is nu alweer bijna 22 jaar geleden overleden, maar ik herinner me haar vooral als iemand die stil kon genieten van haar omgeving. Op een beschut plekje in de tuin met de geur van rozen, het gezoem van insecten. Toen ze klein was stonden er in ons geboortedorp heel veel orchideeën. Daar kon ze met weemoed aan terug denken. Vooral door het slechte bermbeheer met vergif was er heel veel verdwenen. Ik nam haar een keer mee naar de duinen van Oostvoorne. Wat een genot, daar stond het allemaal nog!

“De mooiste tijd van het jaar is de periode tussen half mei en half juni.” Als mijn moeder dat zei dan moest het wel zo zijn. Zij was de kenner met veel meer ervaring dan ik. Maar nu zeg ik het ook. We gingen pas weg in de vroege middag. Het eerste stuk van de duinwandeling kwamen we nog enkele mensen tegen, maar na een tijdje waren we helemaal alleen. Nee, de nachtegalen waren er ook. En de merels. En op sommige plaatsen rook het ontzettend lekker. Het was er meer dan zalig. Op het strand was vrijwel niemand. Behalve de watervogels natuurlijk. Het bleef warm totdat de zon af en toe weg ging. Weer terug in de buurt van de Tenellaplas zagen we op enkele plekken enkele reeën, en ook konijnen. Vroeger wemelde het ervan, zo’n 40 jaar geleden. De myxomatose richtte een slachting aan waarvan de populatie nooit meer was hersteld. Nu dan misschien langzaam weer? Het was al avond aan het worden. In de Tenellaplas zaten kikkervisjes. We mijmerden nog even bij het water. De daslook was uitgebloeid, maar de stengels smaakten pittig. Ik proefde het nog uren, en herinnerde me dan opnieuw deze mooie dag, in de mooiste tijd van het jaar.