Takumi is manusje-van-alles in een bergdorp op 100 kilometer afstand van Tokio. Een dorp waar de tijd stil lijkt te staan. Hij heeft een dochter van acht jaar. Zij wordt door haar vader met de auto opgehaald als de school uit is. Maar Takumi is vaak te laat bij de school en dan loopt zij maar alleen naar huis. Door een eindeloos bomen-landschap.

Tijdens de eerste minuten van deze film van Hamaguchi zie je alleen maar bomen, Er staan vooral lariksen en eiken. Je ziet de bomen alsof je op je rug ligt. Alsof je op je rug op een wagentje ligt dat langzaam door dat bos rijdt, waarbij al die bomen langzaam voorbijkomen. Je ziet alleen de hoge takken, en de lucht daarboven. Sommige bomen staan dichterbij, door de takken heen zie je nog hogere bomen. En intussen hoor je de trage muziek van Eiko Ishibashi. Minutenlang wordt je meegevoerd in een magisch decor. Zo klinkt het in de trailer:

Even later zien we, ook weer minuten lang, hoe Takumi water schept uit een bronbeek. Zorgvuldig gooit hij schepjes water die niet schoon genoeg zijn weer weg. Of we zien hem op een ander moment wilde wasabi plukken, voor het restaurant in het dorp. Of we zien hem hout hakken. Of we zien hem met zijn dochtertje door het bos lopen, hij leert haar hoe alle bomen, vogels en planten heten.

Er gaat een Glamping komen bij het dorp. Tenminste dat is de bedoeling van een projectontwikkelaar in Tokio, hij moet om subsidie te kunnen krijgen het plan er snel doorheen drukken. Zijn vertegenwoordigers, die de dorpelingen warm moeten maken, raken zelf verward als ze het plan bij een dorpsbijeenkomst presenteren. Het verloop van deze bijeenkomst is prachtig gefilmd, fascinerend is het om te kijken en te luisteren naar de verschillende dorpelingen die aan het woord komen. De vertegenwoordigers van de Glamping weten niet goed wat ze er mee aan moeten. Gaandeweg blijkt ook nog eens dat hun eigen privéleven een chaos is. Hun gedrag wordt steeds meer onzeker. Takumi zegt de hele film bijna niets, hij is net als de hoofdrolspeler van “Drive my car” heel stoïcijns. Hij oordeelt niet maar formuleert een enkele keer in korte zinnen slechts feiten. Het contrast met de verwarde stedelingen wordt steeds groter. Maar dan: het complete dorp is opeens in rep en roer als de dochter van Takumi niet uit school thuis is aangekomen. Wat is er gebeurd? Het slot van de film is verwarrend. Je blijft met heel veel vragen achter.

Componist Eiko Ishibashi heeft ook de soundtrack verzorgd van “Drive my car”, een eerdere film van Ryûsuke  Hamaguchi. Deze zagen we twee jaar geleden. Allebei zijn het films om lang van na te genieten. Bij deze nieuwe film alleen al door de beelden die op je netvlies blijven hangen. Warm aanbevolen!