Het Elizabethconcours was dit jaar op de cello gericht. Ik heb slechts een van de twaalf finalisten gehoord, de vijf en twintigjarige Ivan Karizna uit Wit-Rusland. Hij ontroerde me en greep me. De jury plaatste hem op de vijfde plaats, maar hij kreeg wel de twee publieksprijzen.
Het verplichte werk dat de finalisten moesten spelen was van de Japanse componist Toshio Hosokawa uit Hiroshima. In zijn recente werken, die hij voorstelt als een gebed of een requiem, probeert Toshio Hosokawa vooral de relatie tussen de natuur en de mens te beschrijven. Het is een thema dat leeft in deze tijd. Vanochtend hoorde ik op de radio “Veni creator” van Arvo Pärt. Een zelfde soort geest ademde ook dat werk. Maar het werk van de Japanner heeft naar mijn gevoel meer diepgang. Het einde van het stuk is werkelijk oneindig. De dirigent en solist waren nog 17 seconden stil voor ze applaus toe lieten. Eigenlijk een stilte die niet meer verbroken zou mogen worden. “Sublimation” was de titel. Er wordt door Ivan en de orkestleden “gewerkt” om de stilte te sublimeren. Maar dat werken hoef je niet te zien maar slechts te horen. Je hoort ze letterlijk “werken” om een sterrennacht, ruisende bladeren of een wolkenlucht uit te beelden. De laatste drie minuten van dit werk. De relatie tussen Toshio Hosokawa, Ivan Karizna en de natuur.
Als je het toch wilt zien, of als je met de ogen dicht wil luisteren naar het hele concert (inclusief het 1e celloconcert van Shostakowich) , het staat op dit moment nog op: http://imkeb.be/cgi?lg=nl&pag=3313&tab=108&rec=4395&frm=0&par=aybabtu
De kwintencirkel 
Mee eens, alhoewel ik door Part ook even geraakt werd. Ik verwachtte een renaissancewerk of iets rond die tijd, eerder of later te horen. Mooi hoe dat dan werkt: ik werd getroffen door de bijzondere akkoorden en ging beter luisteren. Ik hoorde een orgel dat zo mooi in de hoogte met een heel zacht register mengde metde rest van de muziek. Tot ik al snel doorkreeg dat dit een later werk moest zijn en geleidelijk aan verloor ik mijn interesse. Het werd bekend in zijn genre. Er gebeurde niet veel meer.
Dan dat celloconcert! Alhoewel de cellist soms wat in zichzelf gekeerd leek te spelen, zat er zoveel prachtige spanning in het werk en in zijn spel. En daarin verloor ik niet mijn interesse….
LikeLike