Vanochtend bracht ik mijn oudste kleinzoon naar de kleuterklas. Wat een drukte, wat een drukte. Ik had gelijk medelijden met de juf, die er schijnbaar kalm onder bleef. Het regent veel en het is bijna Sinterklaas. Dus het zijn barre tijden voor onderwijzers. Toen ik hem om 12 uur op kwam halen was het in zijn klas alweer (nog steeds?) heel druk. Meestal blijft hij nog niet over, dus vanmiddag mocht hij bij opa een beetje  bijkomen.

Als we dan thuis zijn dan zegt hij als een van de eerste dingen dat er geen muziek aan mag. Dat begrijp ik helemaal. Na de lunch is hij snel alweer aan het spelen en gaat helemaal op in zijn eigen dingen.

Ik ging achter de laptop zitten en noteerde gedurende drie minuten alles wat hij zei. Behalve dat hij veel aan het praten is is hij bij alles voortdurend aan het zingen en aan het neuriën. Dat alles is een begeleiding van zijn spel: spelen met zijn planeten (alle mogelijke balletjes). Wat hij intussen allemaal zegt is bestemd voor een denkbeeldig iemand. Ook als hij helemaal alleen in de kamer is houdt hij dergelijke monologen. Als ik begin met noteren heeft hij het wel nog duidelijk tegen mij, hij memoreert een episode van die ochtend:

• ‘Ik moest stil zijn. En toen was Isis mij aan het kietelen en toen rolde ik over de grond.’Onmiddellijk gevolgd door:
• ’Kijk eens: Uranus en Neptunus. En Neptunus die draait een beetje recht. Zonnestelsel, dat is in het Engels”solar system”.’ Daarna zingt hij:
• “My name is Pluto, i am the farrest in the solar system” Dan weer pratend:
• ‘ Kijk eens, Uranus, Neptunus, Pluto. Kijk eens: Uranus, Neptunus, Pluto’ (zingt weer een couplet uit het genoemde liedje).
• ‘Wat is dat? Ik hoor niks. Dat is Jupiter. Venus moet er ook nog bij. Venus dat is het vriendje van de aarde.’ (Neuriet verder).
• ‘Neptunus is het vriendje van Uranus. En Pluto dat is het vriendje van Neptunus.’ (Neuriet).
• ’Kijk eens: Antáres! Antáres, Antáres, Antáres. Die is groot zeg. Antáres die is groot zeg.’ Nu zingt hij het melodietje over de grootte van de sterren.
• ‘Tui, Tui, Tui. Wolf en Aldebaran. Hier is Wolf en Aldebaran. Uh, Uh, Uh. Mu Cephei. De allergrootste van alle andere sterren. Canis Majoris! Canis Majoris! Canis Majoris. ‘(neuriet weer van alles).
• ‘We hebben wel nog een maan, dat is Titan. Dit is ook een leuke maan.’(neuriet weer)’

Na een tijdje blijkt hij weer een hele rij gelegd te hebben. Dan loopt hij door de kamer zonder iets te zeggen maar hij zingt met zijn hoofd in de wolken een melodie, werkelijk prachtig. Deze melodie staat in G, en hij eindigt met een fantastisch klinkende hoge G, vrij lang aangehouden! Wat jammer dat ik die melodie niet heb opgenomen! Ik heb hem nog nooit gehoord.

Hoeveel kinderen, hoeveel volwassenen kunnen volgen waar hij het over heeft? Ik snap het gelukkig meestal. Net zei hij dat ik nog beter wist dan hij zelf hoe alle planeten heten, toen ik moest komen kijken naar de rij die hij gelegd had:

‘Pluto, de Maan, Ceres, Mercurius, Mars, Venus, de Aarde, Neptunus, Uranus, Saturnus, Jupiter, de zon, Wolf, Sirius, Aldebaran, Antares, Mu Cephei  en  Betelgeuze.’ Moeiteloos somt hij ze allemaal op.

Betelgeuze is wel de warmste van het stel, maar niet de grootste. Dat mag de pret niet drukken. Voor de rest is er volgens mij nauwelijks een speld tussen te krijgen, alle objecten worden inderdaad steeds groter.

Samenvattend: wat kan hij mooi zingen, wat een plezier straalt hij voortdurend uit, wat vindt hij het heerlijk om al deze dingen op zijn manier te beleven en te herverwerken. Mijn vrouw heeft de buikgriep en moet vaak overgeven. Daar kan hij niet tegen. Maar ook dat wordt verwerkt. Hij loopt met pop Basje naar me toe.

• ‘Basje is ziek. Hij moet overgeven.’ Hij krijgt een bakje maar al snel besluit hij dat Basje alweer beter is. Overgeven is niet zo’n leuk spelletje.

Dat spel snapt iedereen. Nu niet die “arme Saturnus zonder ringen”, maar iemand met buikgriep die verzorgd moet worden. Dat soort dingen ziet hij op school. Het is er druk, maar het gaat toch meestal goed. Hij weet nu al wat hij moet doen als het in de klas te druk wordt. Niet met blokken gaan gooien maar naar de juf lopen en zeggen dat het te druk is. Dan gaat de klassenassistent even met hem de gang op. En Isis is zijn maatje die hem helpt om zijn jas aan te doen. Maar die hem dus ook kietelt. En dan is hijzelf opeens te druk. Mooie dingen om te horen en te zien. Nu ligt Basje gewoon op de grond. Zoals hij ook zelf voortdurend op de grond ligt, in zijn eigen wereld. Basje vormt de schakel tussen twee werelden.