Mijn jongste dochter heeft een kanaal waarin ze een keer per week drie uur live aanwezig is en over haar muziek vertelt en zelf muziek speelt. (Lifeonmarzj). Ze is niet de enige, ze is een van de duizenden. Sinds kort heb ik op mijn nieuwe installatie “Netradio”. Ik kan als ik wil duizenden zenders beluisteren en er maximaal 37 tot favoriete zenders maken. Wat een raar aantal eigenlijk trouwens. Maar ja, 37 is meer dan zat, al niet te behappen eigenlijk. Door zo de wereld af te schuimen kom je van alles tegen. Zo heb ik een Russische zender bij mijn favorieten die niets anders doet dan propaganda maken. Ik heb de Duitstalige versie gekozen, een Engelstalige doet hetzelfde. Een tijdje terug luisterde ik een half uurtje naar hun versie van het MH17 onderzoek. Het klinkt allemaal heel geloofwaardig, met allemaal getuigen die aan het woord worden gelaten. Alleen wat je daar hoort is iets anders dan wat wij te horen krijgen. Er van uitgaande dat wij de waarheid horen dan is het snel duidelijk hoe je zelfs al na een half uurtje gedrogeerd bent en denkt de waarheid te weten. Jammer genoeg ben ik er van overtuigd dat ook wij maar een gedeeltelijke waarheid te horen krijgen. Ook wij worden gedrogeerd.

Ik ben een liefhebber van klassieke muziek in de breedste zin van het woord, van heel oude middeleeuwse muziek tot en met modern-klassieke muziek. Ook popmuziek kan ik soms waarderen. Queen was gewoon een fantastische band. Vooral op ritmisch gebied zijn er door de popmuziek veel  vernieuwende elementen toegevoegd. Maar in het algemeen trekt popmuziek me niet, ik word toch iedere keer weer meer geboeid door veel klassieke muziek. Geen barokke of klassieke muzak, want die heb je ook heel veel. En daarmee wordt je compleet overspoeld als je zo kijkt ook naar wat Netradio op klassiek gebied te bieden heeft. Zelfs vaak zo erg dat op een zender zonder blikken of blozen een muziekstuk halverwege wordt afgekapt en overgaat in een volgend stuk. Het is niet de bedoeling dat je luistert naar wat er voortdurend op de achtergrond aanwezig is. Bij radio 4 laten ze dan in ieder geval nog complete delen horen. Tot mijn grote verrassing hoorde ik onlangs op WDR3 midden op de dag een interview van anderhalf uur met twee muzikanten, afgewisseld met muziek die stond op hun pas uitgekomen CD. Het ging om het duo Johannes Moser, cello  en Andrei Korobeinikov,  piano. Ze speelden muziek van Rachmaninov, Skriabin en Prokofiev. Ongelooflijk goede spelers, maar wat ook een goede muziek! En ze vertelden er interessante dingen over, bovendien was er een goede interviewer die deskundig kon doorvragen. En dat anderhalf uur lang! Ik vroeg me af of zo iets op de Nederlandse radio 4 mogelijk zou zijn. Volgens mij hooguit 10 minuten. Dat ervoer ik dus als een verademing, vooral door de diepgang. Op radio 4 zijn er wel ’s avonds vaak live concerten met in de pauze ook soms een interview. Dat zijn voor de liefhebbers van klassieke muziek die echt naar muziek willen luisteren mooie tijden.

Tot mijn verbazing is er ook een Amerikaanse zender die non stop muziekstukken uit de tweede Weense school laat horen, afgewisseld met historische interviews uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Wat ze laten horen daar wordt niets over gezegd. Waarschijnlijk valt dat wel ergens op internet op te zoeken. Maar tot mijn voldoening blijk ik vrij veel stukken te herkennen. Deze muziek hoor je nooit op Radio 4. Een vergelijkbare zender is het Duitse “Neue Musik”, met uitsluitend muziek uit de twintigste en een en twintigste eeuw, meest stukken die ik nog nooit gehoord heb.

Maar het merendeel is echte muzak, gericht op de sound die de luisteraar tijdens het stofzuigen over zich heen wil laten komen. “Calm Radio”. De term zegt genoeg. “Non stop Beethoven”. “Non stop Mozart”. “Non stop Baroque”. “Ancient Music”.  “Radio Classique XIX”. Uitsluitend muziek uit de negentiende eeuw. “ABC Symphony”. Uitsluitend symfonische muziek. En ga zo maar door. Ook zijn er zenders die worden beheerd door CD-labels, zoals “Linn Music”, een Brits label met ook klassieke CD’s. Zij zenden dus continu stukken uit van platen die zij geproduceerd hebben. Daar kunnen interessante dingen tussen zitten, zij geven bijv. ook de CD’s uit van het Quatuor Diotima welk uitsluitend modern repertoire heeft opgenomen, unieke muziek en tegelijk van een verbluffende kwaliteit. Waarom zit hun laatste CD trouwens niet bij de Top 50 lijst van CD’s van de Volkskrant? Ook mis ik daar de CD van het Sollazzo Ensemble. Of de CD van het duo Johannes Moser, cello  en Andrei Korobeinikov, piano. Worden er nog steeds zoveel CD’s uitgegeven dat deze de recensenten niet bereiken? Ik heb trouwens ook niets gelezen over de meerdere concerten van deze ensembles in Nederland de afgelopen maanden. Niet van te voren als aankondiging, ook niet in een recensie. Dus ook hier weer zie je hoe gekleurd alles bij de lezer kan binnenkomen. Als een dergelijk concert in Frankfurt had plaats gevonden was er waarschijnlijk uitgebreid over bericht en had iedere kunstliefhebber er vanaf geweten. En waren ze daardoor misschien ook wel in een hitlijst terecht gekomen. Kleine bubbeltjes binnen de grote bubbel. We weten en zien wat er ons voorgeschoteld wordt. En ook de kwaliteit wordt ons voorgeschoteld. Door de Top 50 lijst van de Volkskrant. Of bij Paul Witteman wordt er weer een “meesterpianist” aangekondigd. Wat is een meesterpianist? Wanneer wordt je dat? Wie bepaalt dat?

Enfin. Als ik naar klassieke muziek wil luisteren, met wat zinvol commentaar tussendoor, dan kan ik dankzij deze Netradio nu terecht bij Klara, bij RTBF3, bij WDR3, bij BBC3, Bij MDR Kultur, bij HR Kultur. Die staan in mijn favorieten. En af en toe luister ik naar “Neue Musik” of naar het  “Arnold Schönberg Center.” Maar gelukkig heb ik ook heel wat aardige CD’s in mijn kast staan. Ik bepaal mijn eigen bubbel wel!