Mijn oudste kleinzoon was als baby al verzot op vooral geometrische figuren. Hij kon nog niet echt praten, alle woorden bestonden uit slechts een lettergreep en vooral zijn moeder wist bijna altijd precies wat hij bedoelde. Zo liep ik met hem op schoot de trap af en opeens zag hij iets: ‘Mah! Mah!’ Wat zou hij in gods naam bedoelen. Hij keek naar een foto waar enkele van mijn vrienden op stonden, lopend in de polder. Opeens bij ingeving begreep ik het. Heel minuscuul op de achtergrond stond er een electriciteitsmast op die foto. Dat integreerde hem, de rest interesseerde hem eigenlijk niet. ‘Mah’ was mast. In die tijd wilde hij van alles weten hoe het heette. Hij keek of wees naar iets en zei dan vragend: ‘Ja?’ Dat ging zo voortdurend door en ook dingen waarvan je zonet de naam gegeven had, hij wilde minstens twee keer weten hoe het heette.

Achteraf was hij toen al bezig met alles in een vakje te plaatsen. En in elk vakje zit niet alleen een ding, daarin zit alles wat er die dag op dat moment in die situatie ook nog gebeurde. Zo is er het vakje: “voor de eerste keer met opa en oma met de metro naar Rotterdam”. Hij vond het doodeng, moest huilen en zat te trillen op je schoot. Na een half jaar probeerden we het weer: van te voren was hij al panisch en het maakte dus niet uit. Metro met opa en of oma zit in het vakje “eng”. Nu is hij met diezelfde metro enkele keren met zijn moeder mee geweest. Hij vond het leuk! Dus ik dacht, kom ik probeer het ook nog eens. Weer dezelfde panische angst en ik heb het dus niet gedaan. Zo is er ook het vakje: “mama zingt”. Wat er ooit misgegaan is, ik weet het niet, maar mama mag niet zingen. Boosheid, huilen, ga maar door. Als ik of oma zing is er niets aan de hand. De situatie en plek is anders dus het vakje is anders, dus zingen is geen probleem. Het is heel moeilijk om die gevulde vakjes open te maken en aan te passen. Zijn moeder is het uiteindelijk met veel praten en liefdevol contact gelukt: ze mag weer zingen!

Gelukkig zijn er ook leuke, ongevaarlijke vakjes. De film op youtube waar hij op dit moment het meest verzot op is, dat is een film die begint bij een avondscene met krekels en een maan. Dan wordt de maan omkaderd, (een vakje) er wordt een pijltje boven getrokken met de grootte van de doorsnede van de maan. Intussen zie je heel veel vakjes die laten zien hoe groot alles is. En de Maan wordt na eerst vergeleken te zijn met kleinere objecten daarna vergeleken met grotere objecten. Voor mij maakte hij een tekening waarbij hij helemaal links zich zelf tekent, dan komt de Eiffeltoren, dan een toren in Dubai, dan komt de asteroïde Ceres, dan Pluto, dan de maan, en dan nog een stukje van Mars. Alles wordt steeds groter. De tekening stikt van de vakjes. In de film gaat het door tot de grootste bekende ster, UY Scuti. Ook deze bevindt zich in de film in een veld met nu ontzettend grote vierkantjes. Hé! Bij opa en oma hebben ze een tegelvloer. Dát zijn pas mooie vakjes! In het midden legt hij een rood balletje. UY Scuti is immers een rode superreus, zoals een dergelijke ster genoemd wordt. ‘Kijk opa, daar ligt UY Scuti’.