- ‘Die vrouw die ik daar zag die leek heel erg op Valéry.’
- ‘Dat lijkt me niet logisch, Valéry woont helemaal in Zuid-Frankrijk.’
- ‘In Toulouse toch, dat is een dorp in Frankrijk?’
- ‘Nou, niet bepaald een dorp, het is een heel grote stad. De grootste stad van Frankrijk is Parijs, dan komt Lyon, daarna Lille en dan Toulouse. Ik denk dat Toulouse nog groter is dan Amsterdam.’
- ‘De Eiffeltoren die is toch in Parijs opa? Ik kom na de Eiffeltoren.’
- ‘Ja dat is waar, in dat filmpje.’
- ‘Dat ben ik toch in dat filmpje opa, en daarna komt de Eiffeltoren?’
- ‘Ja dat zeg jij altijd, dat jij dat bent.’
- ‘Ik ben een keer vlakbij de zon geweest.’
- ‘Nee toch, en heb je je dan niet verbrand? Paxi had zich ook bijna verbrand toen hij te dicht bij de zon kwam.’
- ‘Dat weet ik, maar ik was nog veel dichter bij de zon. Daarna ging ik weer terug naar de aarde.’
- ‘Kwam je toen gelijk van de zon vandaan? ‘
- ‘Nee, ik ben eerst nog op de maan geweest.’
Dit soort gesprekken houdt hij met mij. Er zullen niet veel mensen zijn die dit kunnen volgen. Hij weet dat ik het allemaal net zo logisch vind als hij. Maar ik denk dat hij veel van die dingen ook niet tegen andere mensen vertelt. Het hoort bij het vakje ”opa”. Met opa heb je dergelijke conversaties. Met andere mensen heb je het over andere dingen. Wie is Pachelbel? Ja, dat is een muziekje van een meneer. En dat hoort bij een filmpje. Eerst zie je een mens, dat is dus mijn kleinzoon. Dan zie je de Eiffeltoren. En alles wordt steeds groter, van ruimterotsen tot UY Scuty, de grootste ster die we kennen uit ons zonnestelsel. Het filmpje kunnen we niet meer vinden. Potverdorie nog! De muziek die erbij klinkt is de muziek met de beroemde canon van Pachelbel. Een soort passacaglia die steeds meer lijntjes erbij krijgt. Totdat de muziek heel massaal gaat klinken bij de afbeeldingen van de grootste sterren. Maar waar is het filmpje? Is het weggehaald van Youtube?
Keuken, huiskamer en serre waren vanmiddag een stukje Nederland. Met veel tunnels en rangeerterreinen. Er stond op een plek een speciale stoel. Daar konden mensen gaan zitten om te luisteren naar muziek. Dan werden ze ontroerd. Daar was die stoel speciaal voor bedoeld.
- ‘Zullen we Pachelbel spelen?’ Hij ging achter de piano zitten. Ik speelde de bas. En hij zocht toen de bijbehorende melodie erboven. Het was nog wat onzeker. Ik heb hem niets geleerd, dat wil hij niet. Maar we moeten nu toch maar eens wat vaker gaan oefenen. Dan worden de mensen denk ik heel ontroerd.
Ongelooflijk wat hij hier mee kan en hoe hij dit weer uitdenkt….Pachelbel mijn lievelingsstuk en de ontroering is weer daar. Zoals Gijs hiermee bezig is, is verwonderlijk mooi! Iedere keer weer intens genieten van jullie ‘klein’ – groot mannetje!
Dank jullie wel Gijs en opa.
LikeLike
Dank Inge. Hij is vreselijk van de hak op de tak. Ik weet ook meestal al van te voren op welk moment hij afgeleid gaat worden. Hij was aan het spelen in de huiskamer en kwam nieuwsgierig kijken wat ik deed achter de laptop. Ik wist van te voren dat hij nu weer helemaal in de ban zou zijn van wat ik daar aan het doen was, en ja hoor…’OK, vijf minuutjes dan.’ Daar hield hij zich aan en ging weer verder met zijn vorige spel. Zo dus ook met gesprekken. Hij blijft maar associëren en is binnen de kortste keren met iets totaal anders bezig… Maar hij is zo blij, speels en grappig en wij zijn o zo dankbaar dat we een aandeel in zijn ontwikkeling mogen hebben en kunnen genieten van zijn mooie dingen.
LikeLike
Ik moest eventjes in dat stoeltje zitten! ❤
LikeLike
Die jongen is ontroerend en uniek. Dus ik begrijp je..
LikeLike