-‘Als ik later groot ben dan kan ik ook ontroerd zijn.’

Emoties ervaren is niet zo makkelijk voor mensen met autisme. Mijn oudste kleinzoon is er dan ook danig mee bezig. Toen hij drie was leerde hij al gezichtsuitdrukkingen koppelen aan woede, verdriet, blijdschap. Maar “ontroerd zijn”?

Sinds enige tijd is hij door alles wat met koningin Maxima te maken heeft gefascineerd. Toen hij op Youtube een film over het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima zag viel  het hem op dat ze een traan wegpinkte bij het muziekstuk op de bandoneon.

-‘Waarom moet koningin Maxima huilen?’
-‘Ze is ontroerd.’
-‘Wat is dat, ontroerd?’

Dat was nog niet zo makkelijk uit te leggen.
-‘Misschien omdat ze zo blij is dat ze gaat trouwen. Sommige mensen gaan huilen als ze heel erg blij zijn.’
-‘Als je blij bent dan ga je toch lachen?’
-‘Dat kan, maar sommige mensen moeten dan soms huilen. Het kan ook zijn dat ze een klein beetje verdrietig was omdat haar vader niet bij het huwelijk was en dat vond ze niet zo leuk.’
Uitleggen waarom die vader er niet bij was heb ik maar wijselijk niet gedaan. Maar hij vond het maar vreemd, huilen, als je blij bent.
-‘Waarschijnlijk was koningin Maxima ook ontroerd omdat ze de muziek zo mooi vond. Ze werd ontroerd door de muziek.’

Hij is onmiddellijk daarna thuis accordeon gaan spelen, die lag nog als verjaardagsgeschenk van een jaar geleden bij papa en mama. Heel fanatiek, toen hij weer bij ons kwam had hij hem mee  genomen en de hele dag bleef hij er op oefenen.  Hij zong zijn eigen gemaakte koningslied erbij:

Vandaag had hij hem niet bij zich. Hij ging weer gewoon piano spelen.

Toen hij stopte vroeg hij aan mij en mijn vrouw?
-‘Zijn jullie ontroerd?’
-‘Nee’, was het antwoord. We zeiden dat we het wel erg mooi vonden maar dat we niet ontroerd waren. Ik legde uit dat je meestal ontroerd wordt als muziek vrij zacht is, en hij speelde niet echt heel zacht. Ik ging achter de piano zitten en begon wat zachte muziek te improviseren.

-‘Zullen we samen spelen?’ vroeg hij .
Hij kroop achter het keyboard en begon heel langzaam vrij zacht te spelen. Ik haakte in en probeerde in zijn sfeer mee te gaan. Toen we precies tegelijk op een mineur tonica uit kwamen was ik warempel een beetje ontroerd.

Hij keek me aan en zei:
-‘Als ik later groot ben dan kan ik ook ontroerd zijn. Dat moet ik nog leren.’
Nu was ik warempel echt ontroerd….

Maar even later was het lachen geblazen. Hij deed het stemmetje van Maxima na bij de huwelijksvoltrekking. Dat vindt hij zeer komisch. Wij ook.