Op de vloer lag een grote bruine deken. Op die deken zat een pop en er zaten enkele knuffels.  Ze zaten er om zich heen te kijken. Er lagen wat voorwerpen waarvan de functie niet duidelijk was.
-‘Wat is dat?’ vroeg ik aan mijn kleindochter van twee, wijzende naar de deken.
-‘Dat is een boot.’
-‘Aha, en wie gaat er mee  op die boot?’ Ik verwachtte te horen dat de baby mee ging of de beer maar het antwoord was duidelijk.
-‘Jij opa!’ Onverbiddelijk wees ze me waar ik moest instappen.
-‘OK dan. En jij bent zeker de kapitein.’
-‘Ja, ik ben de kapitein.’
-‘Waar gaat de reis naar toe?’
-‘Naar Utrecht.’
Dat was een begrijpelijke bestemming, immers bijna alle treinen gaan daar ook heen. Even later ging de boot varen. Ze keek me aan of alles OK was en begon toen met haar nagels aan de rand van de bank die naast het kleed stond te krabben. In een ritmische beweging. Ik wist even niet of dat een opstartgeluid was, maar nee hoor, de hele reis duurde het krabben voort. Het was natuurlijk het geluid van de motor. Of waren het de golven? Ik begon een beetje zachtjes te wiegen.
-‘Er zijn veel golven hè kapitein?’ De kapitein knikte bevestigend en bleef intussen gestaag ritmisch door krabben.
-‘We zijn er!’
Ik wilde al uitstappen toen haar broertje van net vier aan kwam lopen.
-‘Ík ben de kapitein.’
-‘Nee, ík ben de kapitein’, antwoordde haar zusje boos. Ik nam het voor haar op en besloot dat zij de kapitein was. Hij ging akkoord maar nog voordat de reis weer verder ging vanuit Utrecht ging haar broertje alweer aan land. Toen werd ook de kapitein door iets afgeleid en bleef ik moederziel alleen achter op de boot.

Dit soort spelletjes spelen de twee jongste kleinkinderen de laatste tijd heel graag en het is een genot om naar hen te kijken. Het jongetje is erg bazig voor zijn zusje maar op cruciale momenten laat ze weten wat ze wil en dan kiest ook hij meestal eieren voor haar geld. Als zij echt iets wil, daar kan niemand tegen op. Dan is zíj de baas.

Van de week bij ons thuis speelde mijn jongste kleinzoon op de mondharmonica. Het was enge muziek en mijn kleindochter was samen met mijn vrouw verstopt onder een deken, samen zaten ze er onder, op de bank. Hij zat er naast met zijn mondharmonica in de mond. Samen griezelden mijn vrouw en mijn kleindochter van de mogelijke komst van een beer, maar ze waren lekker veilig onder de deken. Mijn kleinzoon begon donkere spannende geluiden te spelen. Ze kropen nog verder weg onder de deken. Uiteindelijk kwamen ze tevoorschijn: de beer was weg!

En het leuke is dat ook mijn oudste autistische kleinzoon tegenwoordig vaak meedoet en dan niet gelijk dominant probeert om er zijn eigen spel van te maken, maar meegaat in vooral de fantasie van zijn twee jaar jongere broertje. Ze zijn dan leuk samen aan het spelen, soms zelfs met zijn drieën. Iets dat tot voor kort een bijna onmogelijkheid was. Wat gaat hij toch vooruit in sociaal opzicht! Hartverwarmend om te zien.