Eindelijk is hij dan ontdekt. De grote nog onbekende planeet buiten Neptunus. Hij staat veel verder weg dan Pluto en al die andere dwergplaneten. De geleerden zagen het aan de baan van Pluto: er moet er nog een zijn, en dat zal dan geen kleintje wezen. Maar hoe kun je die vinden? Daar heb je uitstekende wetenschappers voor nodig.

Mijn oudste kleinzoon, wetenschapper in de dop, heeft hem gevonden. Hij heet Brawl Stars, uit te spreken op zijn Engels. Hij heeft ook twee manen. Eentje heet Orcus, niet te verwarren met de dwergplaneet met dezelfde naam. Ook in de planetenwereld zijn er homoniemen, kijk maar naar bijvoorbeeld de maan Europa van Jupiter, niet te verwarren met het werelddeel Europa. De tweede maan van Brawl Stars is een stuk groter. Hij heet Oenceladus. Niet te verwarren met de maan Enceladus van Saturnus. De namen lijken dan wel op elkaar maar deze twee manen hebben echt absoluut helemaal niets met elkaar gemeen. Oenceladus is bijvoorbeeld bruin met witte vlekken.

De hele kamer ligt bezaaid met tekeningen. Ook liggen er allerlei A-4tjes met uitvoerige teksten. Ter gelegenheid van de kinderboekenweek kregen de kinderen van groep vier de opdracht om een verhaal te schrijven. Het mooiste verhaal zou de gouden griffel krijgen. Wie was de winnaar? Niemand minder dan mijn oudste kleinzoon! Ik heb het verhaal niet gelezen maar het verwondert me niet.

Hij leeft voortdurend in een fantasiewereld, en deze wereld is vaak heel aantrekkelijk. Neem het land Jordanië. Heeft niets te maken met het andere Jordanië volgens hem. Zo ziet die wereld er uit.

En zo gaat het nog een aantal tekeningen door.

We waren weer naar orgelles geweest. Vanwege de coronamaatregelen is de kerk nu dicht en moet je buiten bij de kostersingang wachten tot je gehaald wordt.  Er liep een voorbijganger.
-‘Meneer, weet jij wanneer mijn leraar komt?’
De man keek verbaasd en knikte dat hij dat niet wist. Ik legde aan mijn kleinzoon uit dat dit gewoon iemand was die hier net toevallig langs kwam. Hij weet echt niet dat hier ook orgelles wordt gegeven. Hij keek me aan en probeerde dat tot zich te laten doordringen. Bij autisten is het zich kunnen inleven in een ander heel erg moeilijk.

Maar de koster kwam er toevallig aan en liet ons binnen. Mijn kleinzoon stormde weer door de hele kerk en ik moest hem van achter het altaar wegplukken waar hij een preek stond te houden. Ik vertelde hem dat dat een soort heilige plaats was waar alleen de dominee mocht komen. Zichtbaar geschrokken liep hij met me mee. Toen ging hij nog maar eens naar de akoestiek van de kerk luisteren. Behalve ik en de koster was er niemand. Hij zong een mooi wijsje of liever gezegd, hij speelde trompet:

Even later kwam zijn leraar en kreeg hij les. Bij die les is hij bijzonder moeilijk te focussen. Hij wil het liefste alle registers uitproberen en in een of andere organistenrol duiken. Maar dan moet hij weer enkele saaie noten spelen. Zijn docent wil hem iets zeggen maar hij zit alweer te improviseren. Deze laat hem dan maar een halve minuut of zo begaan.
-‘Zo, dat was dan weer de speeltuin, nu gaan we weer spelen wat hier staat.’
Én zo worden de oefeningen moeizaam doorgenomen. Ik bewonder de docent en zie dat ondanks alles mijn kleinzoon vooruitgaat in het noten lezen.

Thuis gaat hij weer verder met allerlei fantasieën. Voor het naar bed gaan luistert hij vaak met zijn vader naar een podcast over de Bourgondiërs. Die zitten nu ook in zijn spel. En in zijn tekeningen.

Maar ook zijn de verschillende muziekjes van de planetenfilms op Youtube weer in de belangstelling. Een van de filmpjes heeft als achtergrond “Eine kleine Nachtmusik”. Hij probeerde iets nieuws uit: zingen en spelen tegelijkertijd.

Of hij zingt een liedje uit een van de filmpjes en is intussen behoorlijk melig:

Of hij geeft les aan een imaginair publiek over planeten, in het Engels. En voor hen die dat niet kunnen verstaan doet hij het voor de zekerheid ook nog maar even in het Spaans….

Ik heb grote bewondering voor zijn geduldige docenten. Maar ik ben ook apetrots op de winnaar van de gouden griffel.