Het is 20 november. Ik maak een aantal foto’s, iets na zes uur in de avond. Ik zie de maansikkel, ik zie de maan met Jupiter en Saturnus, ik zie vanuit de telestand Jupiter en zijn vier grote manen, en ik zie hoe de maan spiegelt in de Lek.

Als je naar de sterrenhemel kijkt zie je ook af en toe een satelliet bewegen. Maar er zijn ook zogenaamde geo-stationaire satellieten. Die bewegen met dezelfde snelheid als dat de aarde zelf om zijn as draait en lijken daardoor stil te staan. Vanavond om 9 uur heb ik er een gespot, de Cosmos 2539, een Russische satelliet. Dat was dus eigenlijk “nog weer een maan”. Niet dé maan, (onze maan), ook niet een maan van een andere planeet zoals de vier grote manen van Jupiter, nee: een kúnstmaan. Het ging me in eerste instantie om een foto van Mars en daarbij zag ik ook een aantal sterren. Via het programma Stellarium kon ik makkelijk opzoeken om welke sterren het ging. Een van die sterren bleek geen ster te zijn, het was dus de Cosmos 2539. Zie het gele pijltje dat ik erbij tekende, ongeveer in het midden van de foto. Het meest heldere object dat je ziet is trouwens Mars.

Zoeken op internet levert op dat deze satelliet op 5 augustus 2019 als militaire communicatie-satelliet door Rusland vanuit Kazachstan is gelanceerd. Ik keek naar deze satelliet, maar hij kijkt wellicht terug, oei! Militaire communicatie lijkt mij vooral een vorm van spionage te zijn. Na de lancering vorig jaar is dit beeld vrijgegeven:

Het is ook weer de tijd van de wintersterrenbeelden. Eveneens rond 9 uur zag ik, ondanks de dunne bewolking, de Pleïaden, ook wel Zevengesternte genoemd (rechts boven), Castor en Pollux, van het sterrenbeeld Tweelingen (links beneden) en het sterrenbeeld Voerman met als meest heldere ster Capella.

Het meest bijzondere deze avond was voor mij dat ik voor het eerst bewust een geostationaire kunstmaan zag. Dankzij vooral het geweldige programma Stellarium. Eigenlijk duizelde het me deze avond van de manen.