Op school had mijn oudste kleinzoon naar het jeugdjournaal gekeken en volgens hem was er gezegd dat er over twee jaar een asteroïde tegen de aarde aan zou gaan botsen.
-‘Is dat waar opa?’

Ik was heel benieuwd naar dat bericht maar kon niets vinden wat daar mee te maken had. Ik zei dat heel soms een meteoriet of asteroïde in zijn baan wat dichter bij de aarde komt dan normaal. Maar nooit zo dichtbij dat dat gevaarlijk is.

Diezelfde avond nog wilde hij het filmpje van “ontstaan aarde” deel 1 zien. Bij de animatie van een asteroïde van 4 miljard jaar geleden was hij er toch weer niet gerust op. Hij zag dan wel dat het een animatie was, maar: ‘kan dit echt niet gebeuren?’ Ik bezwoer hem dat dit écht niet kon gebeuren.

Thuis tekende hij de volgende dag hoe op TV wordt verteld dat er een gevaarlijke asteroïde op weg is naar de aarde. Zijn moeder liet de tekening via een app-berichtje aan me zien.

Het was een mooie tekening maar ik appte mijn dochter, om hem te vragen: “maak eens een tekening dat er een slimme wetenschapper is die door heeft dat het helemaal niet waar is en dat deze wetenschapper dat aan de mensen bekend maakt”. Ook dat ging hij tekenen. Het goede nieuws werd tot slot gevierd met een feest.

Toen hij een dag later weer bij ons was begon hij er potverdrie alweer over. Ik besloot het over een andere boeg te gooien en vertelde over de norad-objecten: duizenden satellieten en stukken ruimtepuin die voortdurend in de gaten worden gehouden. En het mooie is: die slimme wetenschappers kunnen er een raket naar toe sturen die zorgt dat alles wat ook maar een heel klein beetje te dicht in onze buurt komt een andere kant op gaat. Er kan dus gelukkig helemaal niets met de aarde gebeuren.

Ook dat ging hij tekenen. Hij maakte er een overzichtelijk vier stappenplan van. Er dreigt een asteroïde tegen de aarde aan te gaan botsen. Er wordt een raket op afgestuurd. Via Mars gaat het object terug naar de asteroïdengordel. (Die ligt zoals uiteraard iedereen weet tussen Mars en Jupiter). De aarde is gered!