Als mijn oudste kleinzoon bezig is met het corona-huiswerk dan is het fijn als we klaar zijn met rekenen. Want na dat saaie rekenen (hij vindt het heel erg moeilijk) gaan we lekker taal doen. Spelling en dictee gaan meestal foutloos, maar de woordenschat die hij moet leren is vaak een heel andere als die hij kent. Nooit staan er woorden als meteoriet of asteroïde, laat staan Kuipergordel of exoplaneet. Maar wel woorden als outfit, mode, pantalon. En die kent hij nog niet. Ook stond er het woord “sensatie”.
-‘Dus een film die laat zien wat er met de aarde gebeurt als er een asteroïde op valt, dat is gewoon sensatie?’ vroeg hij mij.
Dat beaamde ik, want hij neemt alles serieus, net zoals zijn jongere zusje van vier echt bang is voor spoken.
-‘Spoken bestaan niet, die verhaaltjes zijn maar sensatie’, zegt broerlief nu met een vaderlijke toon tegen haar.

Zijn orgeldocent had hem beloofd dat hij aan het einde van de les nog even mocht improviseren.
-‘Ik wil tutti’. Zijn docent sloot een compromis. Op een manuaal trok hij van alles uit de kast, dat werd een soort tutti. Maar het andere manuaal klonk zacht en lieflijk. Hij ging naar beneden om zijn volgende leerling op te halen. Mijn kleinzoon probeerde even het zachte register uit maar daarna wilde hij toch echt wel sensatie: pedaal met tutti! Het werd vooral een en al uitproberen. Al spelende keek hij voortdurend naar zijn voeten en zocht naar sensationele bastonen.

Pippi Langkous houdt ook van sensatie. En dat vinden vrijwel alle kinderen leuk. Leuke stoere sensatie. Op weg naar de grootouders van mijn kleinkinderen in Limburg klonk de tune van deze Zweedse serie. Mijn kleinzoon had hem nog in zijn kop zitten. Hij mocht van zijn grootouders op het spinet spelen.

Maandag toen hij zijn huiswerk had gemaakt ging hij al zingende voor zich zelf aan de gang. Dit keer zong hij geen sensationele muziek, maar een soldatenlied. L’Homme l’homme, l’homme armé. De begintune van de podcast over de Bourgondiërs. ‘Met Bart van Loo’ zegt hij breed lachend op zijn Vlaams. Intussen maakte hij een tentoonstelling. Je kon allerlei objecten bewonderen. De belangrijkste onderdelen van de asteroïdengordel, een meteoriet, een lavasteen en zelfs een komeet werden uitgestald. Het was bijzonder sensationeel dat al deze ruimte-objecten opeens bij ons samen op een tafeltje lagen. Ik mocht ze niet opruimen toen hij ’s avonds weer naar huis ging. Dus beloofde ik dat ik ze alleen zou verplaatsen naar een meer geschikte plek. De tentoonstelling is nu ingericht op mijn werkkamer boven. Ik zal er over waken. Wie weet wordt hij binnenkort nog uitgebreid. Met allerlei andere sensationele objecten. Misschien wel met een fragment van Theia….