-‘Kan ik u ergens mee helpen?’
We zaten in de zon beschut tegen de wind op een terras. Heerlijk, met een biertje en even later ook nog met een bittergarnituur. Het was het eerste weekend na de opening van de terrassen en winkels. Ons terras zat vol met gezinnetjes, jongeren maar ook ouderen als wij. En de huidskleur van de gemiddelde bezoeker van het terras kwam overeen met die van de gemiddelde bezoeker van de binnenstad van Rotterdam: Je zag meer donker- dan licht-getinte mensen. Zo ook bij het jonge personeel dat uiterst aardig was tegen iedereen. Een echtpaar dat langs kwam vroeg of ze even naar de WC mochten. Zonder enige aarzeling werd hen de weg naar het toilet gewezen. Een onhandig dienstertje liet een bakje met mayonaise van haar dienblad glijden. Een ander meisje zag het en ging onmiddellijk wat servetjes pakken om de knoeiboel op te ruimen. Iedereen bleef vriendelijk en gemoedelijk om zich heen kijken. Naast ons zat een echtpaar met een zoontje van een jaar of negen. Elk lid van het gezinnetje had wat veel kilo’s aan zijn lijf maar er werd desondanks heerlijk gebunkerd en gesmuld van de patat en de gyrosbroodjes.
‘Wat heerlijk dat dat nu weer kan’.
Er liep veel personeel rond, dus iedereen had tijd zat. Ook voor een praatje met de gasten. Met een opgewekt en blij gezicht werden alle cliché’s over de coronacrisis herhaald en beaamd. Maar iedereen bleef blij kijken, lachen en grapjes maken. Wat zouden de meisjes van de bediening de afgelopen maanden gedaan hebben? Zouden ze hier voor de sluiting van de horeca ook al gewerkt hebben? Zouden ze opgetrommeld zijn via een uitzendbureau? Het maakte niet uit. Iedereen was blij.

Iets eerder liepen we door de stad op zoek naar een poncho. We gaan er op uit en de voorspellingen zijn dat het de komende week heel veel gaat regenen. We vonden er een bij de ANWB-winkel. Maar wat was het druk overal! Omdat er nog beperkingen zijn met het aantal klanten moest er bij veel winkels gewacht worden. Er stonden overal wachtrijen. Soms zelfs ongelooflijk lange wachtrijen. Op een plaats stond net als bij de Efteling een bordje met hoe lang de wachtrij was vanaf dat punt: een uur! Maar de mensen stonden er geduldig. Zonder afspraak konden ze schoenen gaan kopen! Daar hadden ze wel een uur wachttijd voor over. De binnenstad was een pretpark vol met blije, geduldig wachtende mensen.

Nog iets eerder waren we in het Museumpark. We wilden nu eindelijk wel eens de “Badkuip” zien, de nieuwste architectonische attractie van Rotterdam. Het gaat om het spiegelende museumdepot van Boijmans van Beuningen dat in het najaar geopend gaat worden. Het enorme gevaarte lijkt helemaal klaar te zijn maar er omheen zijn nog allerlei infrastructurele werkzaamheden bezig. Ook het architectuurmuseum ligt net als Boijmans zelf op de schop. Zo kennen we Rotterdam. Altijd wordt er overal weer gebroken en gebouwd. Jarenlang is het dan een enorme puinhoop. Maar dan is er weer iets klaar, zoals ook de Coolsingel nu eindelijk min of meer “klaar” is. Hij oogt veel rustiger met mooie fietspaden. Er worden prachtige dingen gemaakt in Rotterdam.

We liepen rond de badkuip. Rotterdam heeft nu een Kuip en een Badkuip. Ook de Badkuip lijkt een lieveling te worden van de inwoners. Vlak voor de Badkuip is er een skatebaan aangelegd. Er wordt gerolschaatst, gestept, geskateboard. En je kunt er koffie krijgen. Het was niet veel warmer dan tien graden. Maar de mensen liepen met open jas, zelfs met T-shirt en een man zat met ontbloot bovenlijf op een bankje. En we zagen dat er afgeteld werd tot het Eurovisie Songfestival, dit jaar in Rotterdam, gaat beginnen. Nog 20 dagen! Dan krijg ik trouwens ook mijn tweede vaccinatie. En intussen tellen we ook af naar de verdere versoepelingen. 20 dagen. puh! Peanuts.