Daniël Roth speelt in de kerk van Saint Sulpice het laatste deel van de 3^e symfonie van Saint Saens. Dat kun je horen, maar ook zien(!) op youtube. Gijs vindt niet alleen de muziek fascinerend, maar ook de mimiek van Daniël Roth. Ook kijkt hij met veel belangstelling naar zijn registranten, die links en rechts naast hem zitten. Dat ziet er ongeveer zo uit:

Later op de dag speelde hij iets dat ik niet kende.
-‘Wat speel je Gijs?’
-‘De orgelsonate van Julius Reubke, gebaseerd op psalm 94.’
-‘Julius Reubke? Die ken ik niet. Heb je zeker op Youtube gehoord?’
-‘Nee, op “Orgelklanken.”

Ik heb het stuk opgezocht en beluisterd. In 1857 schreef Julius Reubke tijdens zijn studie deze orgelsonate, gebaseerd op psalm 94. Hij studeerde toen bij Franz Liszt in Leipzig. Psalm 94 eindigt met het tekstdeel “Mijn heer is mijn beschermer en toeverlaat. Hij zal het onrecht vergelden en de duivel verdelgen.” Dat is dan tevens het laatste deel van de sonate, welke fugatisch begint en eindigt met dramatische mineur akkoorden, die het geweld waarmee de duivel wordt overwonnen illustreren. Gijs zei:
-‘Ik vond dit stuk toen ik het hoorde een beetje eng. Maar nu ik het speel vind ik het niet meer zo eng. Eerder dramatisch.’

Ik vond op internet de notatie van het fugathema en vergeleek die met wat Gijs speelde. Onvoorstelbaar, het sterk chromatische thema speelde hij vrijwel letterlijk goed met zijn vlugge vingertjes! Het thema zou als een afsluitend tentamen muziek-diktee hebben kunnen gelden, voor studenten die 3 jaar les in solfège hebben gehad. En dan zou je het deze studenten niet in een keer laten opschrijven maar in behapbare stukjes. Gijs beluistert het en speelt het gewoonweg in een keer… Gevolgd door de rest van het stuk. Uiteraard weer behoorlijk vereenvoudigd, maar dan nog… Ik vind het stuk van Reubke compositorisch overigens heel goed in mekaar zitten! En inderdaad heel dramatisch, vooral op het einde.