Zaterdag gaf Midas Dekkers in de Volkskrant op zijn onnavolgbare wijze een recept voor een goede herfstwandeling. In de herfst is de natuur op zijn best: alles is gedaan, laat vallen die blaadjes! Als je gaat wandelen: ‘kijk niet om je heen. Het gaat er om dat je niet afgeleid wordt. Je kop moet leeg. Lekker doorslenteren zonder te stoppen, liefst in een beukenbos want die blaadjes, die ritselen zo lekker.’

Met mijn vrouw was ik een lang weekend in de Ardennen. Het ideale gebied voor zo’n herfstwandeling. Maar: het was zó verschrikkelijk mooi, en ik zag zó veel, dat ik wel heel erg ging slenteren en voortdurend vergat om door te lopen. Ik zag dat de natuur nog steeds bezig was, hij wás helemaal nog niet klaar! De natuur deed alsof alles gewoon doorging. Inderdaad, ik zag wel heel veel blaadjes, nog steeds bezig met hun dansende tocht naar beneden. Maar opeens zag ik ook heel andere dingen. Ik zag enkele bijna rijpe frambozen. Die zijn in juni, uiterlijk juli rijp. Maar deze deden nog steeds hun best. En ik zag allerlei planten die gewoon aan het bloeien waren. Nog aan het wachten op insecten? Of net als bij mensen, gewoon door blijven gaan, ook al is de kans op voortplanting verkeken? De berenklauw was zelfs net pas in knop, sommige berenklauwen hadden net al wat bloemetjes. En zo waren ook de brem, de speerdistel, de daslook, en de avondkoekoeksbloem nog in bloei. Op sommige plekken rook het naar marjolein. Ik waande me weer even in de zomer, in de Alpen waar ik enkele maanden geleden was. Ja, daar stond de grote geurverspreider, hij was een beetje vochtig door de mist, maar stond gewoon in bloei. Natuurlijk, we zagen ook veel bessen, paddenstoelen, wilde appeltjes, uitgebloeid koninginnekruid. Maar heel opvallend, veel laatbloeiers.

Maar waar ik zeker niet aan voorbij had willen slenteren zonder er naar te kijken waren de rotsen. Als ik in Zuid-Limburg langs krijtrotsen loop of hier in de Ardennen langs leisteenwanden: ik speur altijd naar mogelijke fossielen. En ja hoor, het was weer raak. En een mooie ook nog! Leisteen is in elkaar geperste klei, en tussen die perslagen zitten vaak houtstengels of bladafdrukken van miljoenen jaren geleden. Maar dit leek wel een schelp! Ik ken dat wel van krijtrotsen, krijt is opgebouwd uit geperste schaaldieren en daar wil ook nog wel eens af en toe een fossiel van een schelp tussen zitten. Maar nu in een leisteenlaag? Ik denk dus dat het geen schelp maar iets anders is. Wie het weet mag het zeggen.

In de bossen waren veel bomen gemerkt. Die zullen binnenkort gekapt worden. In de verte hoorden we de zaagmachine al. Maar langs de Ourthe waren er andere kappers actief: bevers!

Terug naar het oude stadje Durbuy, met zijn kasteel en voormalige klooster. Geen bevers, maar wel ander wild. Op de menukaart.
En Nederlands is voor veel Franstaligen nog steeds niet gemakkelijk….

Buiten bloeien de bloemetjes. Binnen: tijd voor een chambre libre!