De beste films vind ik vaak films waarin niet veel wordt gesproken. Films waarbij de mimiek van mensen meer zegt dan je met woorden zou kunnen zeggen. Het mooiste voorbeeld daarvan is voor mij “Le bal” van Ettore Scola. Deze film uit 1983 gaat over de vijftigjarige geschiedenis van een danszaal in Frankrijk. Dat betekent dat je ook een overzicht krijgt van al de muziekstijlen waarop in die jaren gedanst werd. Maar het meest fascinerende is hoe de dansers worden neergezet. Iedereen met zijn eigen persoonlijkheid. Zonder ook maar een woord te spreken. Ik heb hem meerdere malen gezien en het blijft iedere keer weer een genot om dat mimische dansspel te beleven.

Van de zomer zag ik een film uit Saoudie Arabië: “Theeb”. Bij de inhoudelijke samenvatting van de film lees je:

“Theeb speelt zich rond 1916 af in Saoedi-Arabië (Hijaz) en gaat over een jongetje wiens vader net is overleden waardoor hij onder de hoede van zijn oudere broer Hussein komt te staan. Centraal staat vervolgens hoe Theeb het harde nomaden-leven in de woestijn moet zien door te komen. In een kale, onherbergzame en gevaarlijke wereld waar niks groeit, bijna geen water voorhanden is en de Engelsen en de Turken tegen elkaar strijden gedurende de Eerste Wereldoorlog, moet de kleine Theeb, gespeeld door Jacir Eid Al-Hwietat, zien te overleven.”

Het is een spannende, tragische en ontroerende film, maar wat mij het meest is bijgebleven is weer de enorme kracht van de mimiek, in dit geval vooral de mimiek van de hoofdpersoon, het jongetje. Er wordt hele tijden niets gezegd in de film. Je ziet alleen maar ongelooflijk mooie natuurbeelden en daarnaast de mensen met hun houding, gebaren, gezichtsuitdrukking. Je kunt de gevoelens van iedereen op je eigen manier invullen. Prachtig.

Gisteravond zag ik de IJslands-Deense coproductie “Virgin Mountain”. De hoofdpersoon is een grote en zeer dikke man van in de veertig die nog bij zijn moeder woont. (‘Daarvoor word ik behandeld’, zou Wim de Bie zeggen). De wereld van deze maagdelijke berg verandert in de loop van de film. Hoe het afloopt wordt in het midden gehouden, maar alleen al de kleine glimlach op het gezicht van de reus, als laatste shot, maakt duidelijk wat er in de afgelopen tijd met zijn gevoelsleven gebeurd is. Er wordt in de film ook vrij veel gesproken, maar de kracht van de film zit hem vooral in de prachtig gespeelde en ook gefilmde mimiek van alle spelers. Ook een topfilm wat mij betreft.