Italië is het land van de opera. De Italianen hebben het uitgevonden en dat is achteraf logisch. Voor Italianen is namelijk heel de wereld één groot theater. Het Teatro Olimpico in Vicenza heeft een half-ronde vorm, zo kijken de toeschouwers naar de voorstelling. Zo gaan de mensen ook staan bij de pin-automaat, in theater slagorde, in een halfronde kring. Als iemand te vroeg voor piept dan kun je heerlijk dramatisch tekeer gaan en daar geniet iedereen van. Voordat ook in Italië het fenomeen kaartjes trekken was ingeburgerd zag je die taferelen ook in het postkantoor. Een halve cirkel, waarbij één klant in de gaten houdt dat niemand voor piept. Hij regisseert het drama. Een rij is oersaai. Veel te weinig drama…

Kaartjesautomaten doen het gelukkig regelmatig niet in Italië zodat de mensen weer heerlijk in slagorde kunnen gaan staan: in hun geliefde  halfronde kring. Soms doen kaartjesautomaten het wel maar weigert de uitrij-automaat bij het einde van de parkeerplaats dienst. Heerlijk! Je kunt een telefoonnummer bellen. Of voor de zekerheid worden er twee telefoonnummers vermeld op de uitrijpaal. Het eerste nummer doet het natuurlijk niet, een telefoonstem zegt in mooi belcanto Italiaans dat het nummer niet bestaat. Niet getreurd, er is nog een tweede nummer. Als je dat belt dan komt er een hele waterval van Opera-Italiaans over je heen. Verbouwereerd vraag je of de persona misschien ook Engels spreekt. Je bent duidelijk een persona non grata. Het antwoord is namelijk een triomfantelijk ‘no!’ Dat verstaat iedereen toch? OK dan. Als je eenmaal duidelijk hebt weten te maken wat het probleem is dan krijg je een nieuw telefoonnummer. Drama, drama! Daar gaan we dan. ‘Spreekt u misschien ook Engels?’ ‘Momento.’ Hoera, aan de andere kant van het betreffende kantoor wordt een jonge juffrouw opgedukeld vanaf een bureau die Engels kan spreken. Nou ja, Engels… Helaas, weer het verkeerde nummer. Maar er zijn nog veel meer nummers bij de hulpdienst. ‘Zero zero quattro quattro quattro quattro quattro cinque.’ ‘Scuzi, how many quattro’s?’ ‘Cinque quattri.’ ‘Mille grazie!’ Daar staan opeens twee mannetjes, de een kijkt nog bozer dan de ander. Theater, theater! ‘Waarom staat die auto daar, dat hoort niet, dat daar is geen parkeerplaats!’ ‘Sorry maar we willen weg maar het lukt niet, het uitrijkaartje wordt niet geaccepteerd door de automaat’. Met een gezicht van “wat een stelletje oenen” worden we gebaard om de auto voor de slagboom te plaatsen. ‘Ziet u wel, het gaat echt niet!’ Nu komt het minachtende “laat míj maar eens proberen gezicht”. Als het hem ook niet lukt wordt het kaartje kritisch bekeken. Hebben ze het verminkt? Zit er een onooglijk scheurtje in? Is er iets op geschréven? Ze ruiken eens aan het kaartje. Hmm. De fout moet hoe dan ook toch bij die oelewappers liggen. Dan wordt met een superieur gebaar het kastje van het uitrij-apparaat geopend met een schroevendraaier en met een elegant professioneel gebaar vliegt na het drukken op een knop de slagboom open. ‘Voilá. En de volgende keer geen gedoe meer!’ De twee mannetjes kijken de buitenlanders nog even misprijzend en veelbetekenend na en gebaren onderling driftig. Ze acteren intussen ook naar andere parkeerders en wijzen nog eens naar “die oelewappers”. ‘Mille mille grazie’ mag niet helpen, het versterkt slechts hun “die sukkels” gezicht.

Zo zijn er veel dingen waar je heerlijk drama om kunt maken. Soms doen de Italianen het niet, dan zijn ze daarvoor gewoon te moe. Je ziet op de website dat het museum tot 7 uur open is maar je gooit de balie gewoon al om half vijf dicht. Zo, eens kijken wat er dan gebeurt. Ja hoor. Daar komt weer zo’n groepje buitenlanders dat helemaal niets snapt van de plaatselijke gewoonten. Ja natuurlijk. De kassajuffrouw heeft toch óók een gezin. Ja, als je al binnen was dan mocht je tot 7 uur blijven. Maar ja, je bent nog niet binnen en je komt ook niet binnen, begrepen! Tja. Daar zou je weer een heerlijk drama uit kunnen laten voortkomen. De museummedewerker kijkt je hoopvol aan? Worden ze lekker boos? Nee. Och. Eigenlijk is hij ook te moe en hij wil ook naar huis.

Of je moet auto’s verhuren met bijna onzichtbare krasjes die echter wel op het verhuurdocument staan aangegeven. Of je even voordat je wegrijdt de krasjes die op dat document staan aangegeven wilt vergelijken met die op de auto. Verhip, als je goed kijkt zit er nóg een onooglijk krasje op dat nog niet is gedocumenteerd. ‘Juffrouw, juffrouw, er zit nóg een kras!’ ‘Nee, díe telt niet’. Maar die andere blijkbaar wel? Je voelt al dat ze er op uit zijn om je de borg van 900 euro op het einde te ontfutselen maar je staat machteloos. Dus de auto maar van onder tot boven en voor tot achteren fotograferen zodat je nog iets achter de hand hebt als je hem weer terug brengt. Moet je protesteren tegen deze gang van zaken? Ja natuurlijk. Dan is er drama en ben je weer een half uur verder. Heerlijk!

Mag je bij het inchecken een half uur voor de incheckbalie staan als het je beurt is terwijl er een kilometer wachtenden achter je staat? Natuurlijk!  Als Italiaan tenminste. Ga dan als toeschouwer klappen en de betreffende Italiaan komt naar de applaudisserende rij en speelt in op deze heerlijke  mogelijkheid tot theater. ‘Hoe durven jullie te klappen! Alsof ik er iets aan kan doen dat ik mijn boardingpass niet krijg!’ ‘Natuurlijk kun je daar wat aan doen, zorg dat je zaakjes in orde zijn voordat je gaat inchecken.’ Heerlijk, heerlijk. Een tweede applaus na afloop van ook dit theaterstukje.

In Rotterdam waren de jaarlijkse operadagen. Er werd ook een mini-opera van Monteverdi uitgevoerd. Niemand van ons was er. We hebben een hele week al van Italiaanse opera genoten. In het land waar ze het hebben uitgevonden en dagelijks alle regels ervan in de praktijk brengen.

Het Teatro Olimpico van Palladio staat er nog steeds. Met het decor van Oedipus Rex uit 1585. Het was compleet uitverkocht die eerste mooie dag in juni. Op de vroege ochtend kwamen in dat jaar al honderden koetsen naar Vicenza. In de grote Odeon hal stonden de hapjes en drankjes klaar. De toneelknechten waren uren bezig met het vullen van de onzichtbaar opgestelde 1000 glazen bollen met lampenolie. Om 9 uur begon de voorstelling. Wij waren nu zowat de enige gasten. We probeerden ons die tijd voor te stellen. Eigenlijk niet zo moeilijk na de afgelopen dagen….