Het was een mooie dag in Maastricht. Op enkele plaatsen in de binnenstad lag modder. Het had  blijkbaar nog niet lang daarvoor stevig geonweerd. Maar nu was de lucht blauw en de terrasjes zaten vol. Ideaal weer om muurhagedissen te spotten. Het hoeft daarvoor trouwens niet eens heel warm te zijn, zo vanaf april kun je ze soms al zien. Maar de zon moet eigenlijk wel schijnen. En dat deed hij. Waar moet je dan zijn? Soms zie ik ze op de oude stadswal, bijvoorbeeld in het Lange Grachtje. Vaker zijn ze te vinden bij de voormalige vestinglinie Hoge Fronten, een gebied dat nu als een natuur- en historisch monument is ingericht.

Daar ging ik dus heen. Ik rook het al: marjolein, tijm. Wat een genot, en dat in Nederland. En ik was er alleen. Er stond een bankje, Zitten, ruiken, genieten. Ik keek uit over de lage delen, daar mag je tegenwoordig niet meer komen. Vroeger kwam ik daar een keer een bioloog uit Engeland tegen, die speciaal voor de hagedissen minstens een keer per jaar naar Maastricht ging.  Muurhagedissen komen in Nederland alleen in Maastricht voor. Maar de muren en de hagedissen populatie zijn te kwetsbaar. En juist daar beneden zitten dus de meeste muurhagedissen.  Er zijn overal spleetjes en schuilhoekjes te vinden. Gelukkig zijn er ook enkele muren iets verder op waar je wel langs mag wandelen. Dus dat ging ik dan ook doen. Spiedend met mijn ogen. Je ziet ze steeds maar even, ze hebben je al gauw in de gaten en schieten als een speer weg. Ze zien er ook uit als een speer. Prachtig gespikkeld, gestroomlijnd. Het kan op die muren al snel erg warm worden, precies waar ze van houden. Ik ervaar die plekken met die mooie oude verweerde stenen, net als de muurhagedissen als paradijselijk. Ik hoefde vandaag niet lang te wachten, ststs, daar schoot er al eentje over de muur. Even later weer een. Ik pakte mijn camera. Niet te lang wachten. Numero drie, ja: ik had hem!  Het was een mooie dag in Maastricht.