Al voor de tweede wereldoorlog bouwde Kurt Schwitters een huis van afvalmateriaal en beschouwde dat als een kunst-object. Bij de grote Kurt Schwitters-tentoonstelling meer dan tien jaar geleden in Boijmans werd dat huis nog een keer opnieuw opgebouwd en het was daar toen een van de grote publiektrekkers. Kan dat nog steeds, een huis van afval bouwen en dat als kunstobject beschouwen? Ja zeker! In museum Voorlinden is iets vergelijkbaars te zien. De Chinese kunstenaar Song Dong woont in Peking. De buurt waar zijn ouders gewoond hebben wordt op dit moment  beetje bij beetje gesloopt en al het oude moet plaats maken voor nieuwbouw. Ik zag al een keer een reportage over hem die gemaakt was in Peking. Hij loopt door deze buurten tussen het sloophout en de afgedankte spullen en neemt van alles mee. Hij heeft nu heel veel kozijnen, deuren, lampen, spiegels en hout als basis genomen voor zijn “Through the wall”. Van buiten ziet het object er uit als een kleurrijke muur met inderdaad allerlei hout, raamkozijnen en deuren. Je kunt er helemaal omheen lopen, het lijkt gewoon een dikke muur. Maar als je dan een kleine deur opent blijk je ook naar binnen te kunnen. Dat is een overweldigende ervaring. De vloer is een lange spiegel. Je bent bang om er door heen te zakken als je te stevig zou lopen. Maar ook de wanden zijn voorzien van spiegels in allerlei formaten. Boven je hangen honderden lampen op verschillende hoogtes, die spiegelen van opzij naar elkaar toe en ook de vloer spiegelt alle elementen naar de diepte, vandaar dat je bang bent door de vloer te zakken.. De kleine ruimte wordt zo opeens groter maar tegelijk wordt het er door de grote hoeveelheid objecten die van alle kanten op je af lijken te komen benauwd. Als je er een half uur zou worden opgesloten zou je gek worden heb ik het idee. Een kunst object dat je dus moet ervaren.

Zo zijn er in dit museum meer kunstobjecten die je moet ervaren. Je ziet een klein zwembad waarin het water klotst. Verder lijkt het op het eerste gezicht gewoon op een soort privé zwembad. Maar opeens zie je beelden onder water. Je ziet mensen lopen op de bodem, zonder zuurstofmaskers. Hoe kan dat? Je kunt ook via een geheime trap naar beneden gaan. Dan kom je onder water uit. Je bevindt je in een zwembad zonder water, alhoewel? Er is een glazen plafond en daarboven kabbelt water. En je ziet boven in dat water.. alweer mensen.  Je hebt de neiging om een performance voor de kijkers boven te gaan opvoeren. Ik ging op de bodem liggen en deed net of ik op mijn rug zwom. De aanwezige toeschouwers om me heen vonden dat erg grappig. Ook mijn vrouw maakte zwemmende gebaren. Het zwembad is van Leandro Erlich.

Een film uit 1987 van Zwitserse kunstenaars (ik ben hun namen helaas vergeten) blijkt nog steeds de moeite waard. Je ziet hoe elke gebeurtenis een nieuwe gebeurtenis tot gevolg heeft. Een blok valt om, op een wip waardoor een fles gaat leegstromen, de inhoud stroomt in een vat met een chemisch goedje welk begint te borrelen, waardoor er een chemische reactie ontstaat die weer een nieuwe beweging tot gevolg heeft en ga zo maar door. Rollende, slingerende, stromende, brandende objecten die steeds op wonderbaarlijke manier weer iets anders tot gevolg hebben. Je blijft kijken want je weet nooit wat er nu weer gebeurt. Heel bijzonder.

En wat te zeggen van een mini-lift. Je ziet de deuren van twee liften naast elkaar en je kunt zien aan de lampjes waar de lift zich bevindt. Opeens gaat er een liftdeur open. En weer dicht, en zo voort. Dit alles in mini miniformaat. Kleine kinderen gaan op de grond zitten om te zien wat er allemaal gebeurt. (Maurizio Cattelan)

Veel bekijks ook de meer dan levensgrote versie van een oud zonnebadend echtpaar. (Ron Mueck). Alles klopt, de huid lijk je te kunnen aanraken. Maar alles twee keer zo groot als normaal.

Het museum Voorlinden is een mooi gebouw met een prachtige tuin. En het ligt in een oase van ruimte op een buitengebied in Wassenaar. Met naast de aangelegde tuin iets verder ook veel wilde bloemen. Ondanks de koude zondag was het er goed toeven.