Hij is vijf jaar en zich van geen kwaad bewust. In het zwembad loopt hij naar een klein kind en duwt haar omver. Buiten in de stad schreeuwt hij een hoge toon zo hard hij kan en luistert naar zichzelf. De omstanders kijken naar hem en denken er allemaal het hunne van. Ergens gaat een deur automatisch open als hij er voorbijloopt. Hij gaat naar binnen en maakt allerlei geluiden, genietend van de echo. Hij schiet een vrouw aan die een koekje eet en vraagt of hij er ook een mag. Op de openbare WC van de bibliotheek gaat hij uitgebreid staan kijken bij een man die daar staat te plassen. Bij elke situatie moet je hem vertellen “hoe het hoort”, maar het lijkt nauwelijks tot hem door te dringen. Hij is niet stout maar snapt er niets van. Elke situatie is voor hem nieuw en volkomen anders, voor een buitenstaander lijkt hij onopgevoed. Hij leert wel maar dit soort dingen slechts heel langzaam.

Zijn denken wijkt in veel opzichten af. Hij ziet en hoort alles in perspectief. Hier tekent hij een station van de NS in de regen, het is buiten 6 ˚ C. Mensen staan achter andere mensen en zijn slechts deels zichtbaar. Op de voorgrond zie je een veel groter iemand op een fiets.  Links holt iemand om de trein te halen. De wereld bestaat niet uit losse poppetjes maar hij ziet perspectivische plaatjes.

Maar ook muziek is meerdimensionaal. De meeste mensen horen voornamelijk de melodie en zingen die eventueel mee of na. Hij hoort alles, van drumstel, tot fill-ins van strijkers en synthesizers. En intussen kijkt hij ook nog naar het betreffende filmpje en slaat ook daar alles van op. Zo ziet hij het verschil tussen al die manen van Jupiter en Saturnus in een oogopslag en als ik iets verkeerds zeg verbetert hij me onmiddellijk. In een boek waren de vier grote manen van Jupiter niet in de volgorde getekend als dat ze om de planeet heen draaien. Die volgorde ken ik goed. Dus zei ik per abuis tegen Europa: Callisto. Hij zag het onmiddellijk, en wees me op mijn fout…

Gisteren stond hij met zijn ogen verzonken in de verte te luisteren naar het optrekken van een dubbeldekker-trein in station Blaak. Voor hem zijn dat magische geluiden. Thuis gekomen ging hij naar boven naar zijn eigen station Blaak onder het bed van opa en oma met een houten trein spelen, een dubbeldekker zogenaamd. (Station Blaak ligt onder de grond…) En intussen deed hij de geluiden van de optrekkende trein feilloos na. Zo klinkt het in het echt, maar als hij het nadoet hoor je vrijwel hetzelfde.

Even later liep hij door de kamer met zijn hoofd in de wolken te zingen. Hij zong “een film”, ik heb een stukje van zijn zangkunst opgenomen. ’s Avonds zong hij met een filmpje mee, dat fragment hoor je hier ook. Opvallend is niet alleen het feit dat hij meerdere lagen probeert mee te zingen, maar ook details als vibrato’s doet hij na.

Antroposofen gaan er van uit dat kinderen tot hun achtste jaar nog voornamelijk pentatonisch kunnen zingen. Niet veel meer dan de zogenaamde kleuterdreun dus. Ik checkte deze opvatting zoals ik hem ooit “geleerd had” nog een keer op deze site: https://www.antroposofiekind.nl/Kinderliederen Maar hij zingt alle modulaties mee, en dat doet hij ook zonder dat de muziek erbij klinkt, uit zijn hoofd dus. Dat kunnen maar weinig volwassenen weet ik vanuit mijn professie. Soms vraagt hij: ‘opa wat is dat voor een instrument?’ Ik denk ‘wat bedoelt hij?’ Hij zingt dan een toon. Het gaat om een lange toon die af en toe op de achtergrond te horen is. Bijna niemand hoort zo’n detail, je luistert normaal naar de voorgrond en niet naar zo iets onbeduidends. Maar voor hem is het een net zo belangrijk onderdeel als de melodie.

Hij huppelt verder en geniet. Wij ook.