Lachend en met een tekening in zijn hand kwam mijn oudste kleinzoon me tegemoet bij het schoolplein. We moesten nog even wachten op de klas van zijn jongere broertje. Even later kwam er nog een lachend en stralend jongetje aanrennen.
-‘Wat heb je gemaakt?’
Mijn oudste kleinzoon had een tekening in zijn hand. De hele aarde stond er op. Met de namen van de werelddelen en van sommige landen erbij. Rusland stond er twee keer op want hij weet dat als je de aarde “uitklapt” je dan opnieuw bij Rusland uitkomt, zo stond het ook bij ons thuis op de wereldkaart. De hele wereld en alles er op en er aan blijft hem boeien. Hij kijkt de laatste tijd regelmatig naar een filmpje met de tien snelste treinen van de wereld. De allersnelste komt uit Japan, dus nu weet hij ook waar Japan ligt. En ook Zuid-Korea.
– ‘Oef’, zei ik.  ‘De noord- en zuidpool heb je omgewisseld. Dat is niet erg hoor. We kunnen het zo meteen met tippex uitvegen, dan kun je het als je wil verbeteren. Toen kwam er een warrig verhaal hoe het kwam dat hij dat omgewisseld had, iets van “heel vroeger”.  Aan de tippex-behandeling zijn we niet meer toegekomen. Thuis werd er piano gespeeld. En er werden bouwwerken met duplo gemaakt. Zijn broertje hielp me met aardappelen snijden, met een scherp mes, trots en behendig. We gingen eerder dan normaal eten, want hun moeder kwam al vroeg met hun zusje zodat ik met mijn oudste kleinzoon naar zwemles kon.

Hij is al regelmatig met ons, grootouders, mee gaan zwemmen en durfde heel langzaam steeds meer. Totdat er iets gebeurd was waardoor hij heel erg angstig werd. Volgens zijn moeder heeft het te maken met dat hij een keer water in zijn mond kreeg en bijna moest overgeven. Hij is uiterst bang voor overgeven. Laatst had de halve familie buikgriep, hij weet dan niet meer waar hij het zoeken moet van de angst dat iemand gaat overgeven. Sinds die negatieve ervaring met dat water is hij ook heel bang onder de douche. Zijn ouders hebben een heel aardige, geduldige en lieve badjuf gevonden. Essentieel was dat hij grond onder zijn voeten bleef voelen. Maar zelfs drijven op een plank durfde hij inmiddels, als hij bij het gaan staan maar al snel weer grond voelde. Dat was voor hem essentieel. Die zwemles met die juf kon niet meer, het was in een buitenbad. Nu werd er naarstig gezocht naar een nieuwe locatie.

Dat werd een sportschool waar ook in kleine groepjes en zelfs individueel les werd gegeven. Samen met mij ging hij er voor de eerste keer naar toe, heel enthousiast, helemaal niet bang.
-‘Je kunt er staan hè opa?’
-‘Dat weet ik niet, ik ben er nog nooit geweest, maar ik neem aan van wel.’
Het centrum heette “Health club”.
-‘Wat betekent dat opa?’
-‘Dat betekent “gezondheidsclub”. Het is een gebouw waar je aan allerlei sporten kunt doen waar je gezond van wordt.’
-‘Waarom zeggen ze niet gezondheidsclub?’ Dat was ik helemaal met hem eens. We werden door een vriendelijke medewerker naar het zwembad gebracht. Onderweg liepen we door een heel grote fitnessruimte. Allerlei bodybuilders waren daar bezig. Eerst moest hij zich omkleden.
-‘Is het zeehondje ook mee?’ Het zeehondje is een van onze vier knuffels die er bij horen. Zeehondje houdt erg van zwemmen.
-‘Ja, hij is “zogenaamd” mee’, antwoordde ik.
-‘Zeehondje’, sprak hij tot het zogenaamde zeehondje, ‘ga jij ook zwemmen?’
Ik zette mijn zeehondjesstem op en zei:
‘Jazeker, ik spring er gelijk in. Ik vind zwemmen superleuk’.
En zo babbelde mijn kleinzoon een tijdje met het zeehondje terwijl hij zich uitkleedde. De bodybuilders die zich ook aan het verkleden waren keken enigszins bevreemd onze kant uit maar daar trokken we ons niets van aan.
-‘Nu moet je me goed helpen onthouden. In dit kastje zitten jouw kleren, welk nummer staat er op?
‘-‘Elf acht’.
-‘Heel goed, en dat is dan honderd achttien.’ Hij keek nog even naar het getal.
-‘Daarnaast staat honderd twintig’ zei hij spontaan. Waw, dacht ik. Gelijk doorhebben dat als er drie cijfer staan het eerste de honderden aangeeft!
We liepen naar het zwembad. In het bad waren twee kinderen, allebei met een aparte instructeur. Hij liep naar een van beiden toe, welke ook zijn juf bleek te zijn:
-‘Waar is het ondiepe?’
-‘Hier is geen ondiepe.’
Huilen schreeuwen. Het zwembad bleek een aardige akoestiek te hebben… . Ik nam hem op schoot. Toen de juf klaar was met het meisje zei ze vanuit het water:
-‘Kom maar eens naar me toe.’
Het huilen werd intenser.
-‘Dat wil ik niet.’
-‘Ja, we gaan eerst kurken omdoen, dan kun je niet zinken.’
Dat wilde hij ook niet. Ik ging met hem naar de kurkenmand. Uiteindelijk tilde ze hem zachtjes in het water. Hij bleef compleet verkrampt huilen, hoe lief ze ook tegen hem deed. De conclusie: hij kan alleen “één op één” les hebben voorlopig, zeker tien lessen lang.
-‘Hou oud is hij?
-‘Zes jaar’.
-‘Dan moet hij het toch wel kunnen?’  Ik zei nog eens dat hij autistisch was en dat leeftijd geen enkele norm was. Zijn ouders moesten er maar nog eens over denken.

Blij en opgelucht gingen we weer naar de kleedruimte.
-‘Dit gaat het niet worden’, zei hij tegen de bodybuilders. ‘Je kunt daar niet staan’.
Ze moesten lachen en probeerden hem uit te leggen dat hij het al heel snel niet meer eng zou vinden. Ik bemoeide me niet met het gesprek.
-‘Kijk, daar staat cijfer 100!’ En daaronder 99!’ Hij was alweer geland. We reden naar zijn huis. Onderweg waren we allebei stil.
-‘Slaap je?’ vroeg ik. Door het achteruitkijkspiegeltje leek hij in slaap te zijn gevallen.
-‘Nee hoor, ik zit alleen een beetje scheef.’

Ik had hem beloofd dat hij nog even op mijn tablet Google Earth mocht doen.
-‘Opa, schrijf je mount met ou of au.’
Ik begreep wat hij bedoelde.
-‘Met ou.’
Hij tikte mount everest in. En met streetview keek hij vervolgens over al de andere bergen uit.
-‘Opa, past de Mount Everest in de Olympus Mons?’
-‘Ja zeker, de Olympus Mons op Mars is de hoogste berg van het hele zonnestelsel. Dan is de Mount Everest opeens een heel klein bergje.

Zijn broertje en zusje waren al naar bed. Nu was hij ook aan de beurt. Vanmiddag gaat hij met hen en opa en oma naar een zwembad waar hij wel  kan staan. Het zeehondje zal ook wel weer mee willen.