De school was uit. Op de fiets reden mijn twee kleinzoons voor me uit naar mijn auto. Daar raakte de oudste in gesprek met een mevrouw die daar net toevallig liep.
-‘Hoe oud ben jij?’
-‘Ik ben negentig jaar.’
-‘Négentig jaar! Dat is oud zeg. Dat is al bijna honderd. Dan ga je gauw dood.’
Ik hoorde dit en probeerde het gesprek een andere wending te geven.
-‘Zo, negentig jaar. U ziet er erg goed uit voor uw leeftijd.’
Maar ze ging door op wat mijn kleinzoon zei.
-‘Ik vind het helemaal niet erg om dood te gaan hoor, dan ga ik naar mijn man toe. Die is al dood.’
Nu begreep mijn kleinzoon dat hij misschien iets gezegd had dat ongepast was.
-‘Sorry, sorry. Ik wilde niet zeggen dat je al snel dood gaat.’
De vrouw weer tot mij:
-‘Ik houd er wel van, van kinderen die gewoon zeggen wat ze denken, dat is toch helemaal niet erg?’
-‘Ja, antwoordde ik, dat ben ik met u eens. Maar zo denken niet alle mensen er over. Het is toch goed dat kinderen dat leren.’
We stapten in de auto en reden naar huis.

Thuis op de bank kwam hij op een gegeven moment naast mij zitten.
-‘Opa, jij bent al bijna zeventig.’
-‘Wat goed zeg, hoe weet jij dat?’
-‘Je bent nu 69, en dan word je zeventig. Dat is ook al best oud. En dan ga je over een tijdje ook dood. Want na 70 komt 71, 72, 73..’
Ik onderbrak hem, want ik begreep dat hij door wilde tellen tot 100.
-‘Ja alle mensen gaan een keer dood. Maar als ik dood ga, dan ben jij denk ik al een grote meneer, toch? ‘
Hij was even stil. Toen beaamde hij dat.

Bij de speeltuin ging hij met zijn broertje voetballen.
-‘Ingooi’, riep hij. Zijn broer gooide in, niet van boven zijn hoofd zoals het hoort maar gewoon voor zich uit en hij gooide de bal ook nog eens vlak voor zijn eigen voeten op de grond.
-‘Nee!’ riep hij boos, ‘je moet niet naar je zelf toe gooien!’
Zijn broer voetbalde lustig door. Ik zag hoe de oudste zijn gezicht vertrok tot een verbeten grimas van woede, maar hij deed niets, ging niet schreeuwen, ging niet slaan, maar slikte zijn woede in en ging verder met voetballen. Waw! Dacht ik, wat heeft hij alweer een hoop geleerd. Zo speelden ze zeker twintig minuten samen zonder ruzie te maken. En toen ze stopten waren ze allebei blij: Ze hadden namelijk allebei gewonnen!
Ik heb last van een knie dus ik bekeek alles vanaf een bankje.
-‘Opa, hoe moet dat met die stang?’
-‘Gewoon stevig vasthouden.’
Bij de betreffende glijbaan kun je zoals het hoort naar beneden glijden maar je kunt ook via een soort brandweerstang naar beneden. Vroeger moest ik hem dan vast houden. Nu pakte hij de stang vast en gleed zelfbewust naar beneden. Zijn broertje zag dat en ging het ook proberen. Hem lukte het ook. Wat waren ze allebei blij! Een nieuw spel was geboren. Ze waren brandweerman en rukten na een melding uit. Hup naar beneden, via de stang. En met groot materieel onmiddellijk op weg naar de onheilsplek. Net toen ze weer terug waren in de kazerne werden ze alweer opgebeld. En zo gebeurde het tot drie keer achter elkaar.

Wat een genot om te zien hoeveel er geleerd wordt. Thuis gekomen was er weer een nieuw spel. De deur naar de serre moest dicht. Terwijl de jongste twee kinderen door mijn vrouw in bad werden gestopt speelde hij dat hij volwassen was en alleen woonde. De huiskamer was zijn huis. Hij deed alle lampen die daar waren aan en maakte het zich erg gezellig. In een hoekje ging hij wat spelen en intussen keuvelde hij als een “volwassen meneer” in zich zelf. Toen ik de deur open deed zei hij:
-‘Kom binnen, kom je op bezoek?’
Ik speelde het spelletje onmiddellijk mee. Al snel ging het bezoek weer weg. Dat kwam goed uit, want hij wilde naar bed. Mijn vrouw vertelde dat hij zich boven op onze kamer was gaan uitkleden en daar wilde hij nog even een film voor grote mensen zien. (Bij ons bed staat een kleine TV). Mijn vrouw die nog met de kleintjes bezig was zette een film op die haar wel geschikt leek. Maar toen broer en zus op het bed werden afgedroogd kleedde hij zich maar weer aan en liep als een grote meneer naar beneden, weer naar binnen in zijn huis. Volmaakt gelukkig.

Door zijn opmerkingen over leeftijd en dood word ik erg geraakt. Maar hij laat me zien dat hij het als volwassene best wel gaat redden. Hij leert steeds meer hoe de wereld in elkaar steekt. En vooral ook: hij geniet van zoveel dingen. Ook van piano spelen. Lekker improviseren.

En hij tekende naast mij, terwijl ik de krant las, het eiland Mauru.