Totdat ik naar het conservatorium ging zat ik alleen op jongensscholen. En als je dan in de puberteit kwam dan veranderden meisjes opeens van mensen in engelen. Zo fietsten we terug van school naar huis. Met een groepje jongens. Maar niet die dag. Toen fietsten daar opeens twee meisjes, net voor ons. O wat waren ze mooi, nee, ze waren beeldschoon, ik kon mijn ogen niet van hen af houden. Vooral dat haar. Goudblonde lokken. Hun ogen zag ik niet. Daar durfde ik niet naar te kijken. Maar het waren vast engelen-ogen die niet konden jokken.

Ik begrijp dus mijn oudste kleinzoon wel. Als we naar de speeltuin gaan hoopt hij dat er meisjes van zijn leeftijd zijn. En dat moeten meisjes zijn met lange haren. Die vindt hij veel leuker dan jongens. Dat zegt hij dan ook openlijk. Nu wil hij zelf ook lijken op zo’n mooi meisje. Gisteren ging hij naar boven en haalde daar de klerenkast van mijn vrouw overhoop. De vloer lag bezaaid met kleren. Uiteindelijk had hij iets bruikbaars gevonden. Over zijn hoofd had hij een broek getrokken, de pijpen hingen als lange meisjesharen achter hem aan.

Soms zou je wel eens willen weten wat er allemaal omgaat in het hoofd van een kind. Bij hem is dat vrij makkelijk want hij speelt zijn gedachten uit, het wordt een film zonder scherm. Hij woont tegenwoordig op Solor. Solor heeft als hoofdstad Schoonhoven. Wij wonen meer aan de rand, bij de zee. Solor is immers een eiland. We moeten uitkijken want als het vloed is dreigt Solor onder water te lopen. Vooral waar wij wonen, daar kan dat gevaarlijk worden. In een niet aflatende stroom van enthousiaste verhalen heeft hij me gisteren verteld over het ontstaan van Solor. Over hoe er mensen gingen wonen, eerst in grotten. Hoe er allerlei uitvindingen werden gedaan. Hoe Solor twee wereldoorlogen te verduren kreeg en alle huizen compleet vernietigd werden. Maar hoe er daarna weer nieuwe huizen gebouwd werden. Alle huizen van Solor waren van na die tijd. Ook was er nu asfalt wat alles een stuk gemakkelijker maakte. Hij hield een monoloog van een half uur, van ons huis tot bij zijn eigen huis en eindelijk thuis gekomen was hij nog niet klaar. Ik zei:
-‘Over het ontstaan van Solor kun je volgens mij wel tien tekeningen maken.’
-‘Och man, wel honderd’, antwoordde hij.

Uiteindelijk tekende hij niet Solor maar een trein die net onder het half-open viaduct vlakbij Abcoude reed. Als je daar in die trein zit en de zon schijnt dan zie je wel tien lichtflitsen achter elkaar: licht-donker-licht-donker- licht-donker-licht-donker… Ik keek naar zijn tekening. Hij werd nu ook in mijn fantasie steeds mooier. In mijn gedachten leken de goudblonde lokken van de meisjes, die vast ook in die trein zaten, steeds meer te gaan schitteren.