Mijn vrouw zei:
-‘Over twee weken ben ik jarig’.
-‘Dan wil ik een trein!’ zei mijn oudste kleinzoon.’
-‘Maar ík ben jarig, toch?’
-‘Maar dan krijg ik toch ook een cadeautje?’
-‘Als iemand jarig is krijgt die meestal de cadeautjes, niet degene die niet jarig is.’
-‘Toen ik jarig was kregen mijn broer en zusje ook een cadeautje.’
-‘O ja? Dat is niet zo gebruikelijk.’

We veronderstelden dat ze ook een klein cadeautje hadden gekregen, om de feestpret nog groter te maken. Toen zei ik:
-‘Bij een kinderfeestje is het wel zo dat de gasten vlak voor ze weg gaan soms wat snoep krijgen, of een klein cadeautje.’
-‘Ik houd niet van snoep, mag ik dan een trein?’
-‘Nee, een trein is best wel een groot cadeau, meestal gaat het om iets kleiners, om een puntenslijper of zo.
‘-Mag ik dan een puntenslijper?’

Mijn vrouw ging het over een andere boeg gooien.
‘Als je aan mij denkt, wat voor cadeautje denk je dat ik zou willen hebben?’
-‘Een trein?’
-‘Nee, dat is meer iets voor jou. Ik houd van andere dingen. Ik houd bijvoorbeeld van lezen. Wat voor een boek denk je dat ik zou willen?’
-‘Een boek over treinen?’
-‘Nee, iets anders. Wat denk je, wat zou ik willen lezen.’
-‘Een boek over planeten?’

Het is duidelijk, hij kan bijna alleen maar vanuit zich zelf denken. En dan zie je weer hoe autisme werkt. Van het weekend heeft hij gelogeerd. O wat vindt hij dat leuk.
-‘Zullen we de volgende keer weer een keer je broertje en zusje laten logeren? Dan ben jij lekker rustig alleen bij mama en papa.’
-‘Maar dat vind ik dan niet eerlijk, dat ik dan niet mag logeren.’

Thuis gekomen duurde het even voor hij weer een beetje in zijn normale doen was. In de auto zei hij steeds dat hij verdrietig was, dat het weer afgelopen was. We wezen hem op allerlei andere leuke dingen, hij deed zijn best, maar toen de deur van zijn huis open ging stortte hij zich huilend in de armen van zijn moeder.

We waren de laatste dag een stukje met de trein geweest. Hij keek op het perron zijn ogen uit.
-‘De hele wereld is zo veranderd.’
-‘Ja?’
-‘Ja, al die mondkapjes.’

Thuis tekende hij de nieuwe wereld van de mondkapjes. En nog meer dingen. Zoals een “glijbaanrestaurant”. Waar aan de wand schilderijen hangen die hij gemaakt heeft. En er zijn nog veel meer fantastische dingen in dat restaurant te zien. Het restaurant is van de moeder van Laura.
-‘Kijk opa. Ken je dat schilderij? Dat heb ik vorig jaar in Normandië gemaakt. Toen ik alsmaar zo aan Laura moest denken. Het hangt ook in dat restaurant.