Mijn oudste kleinzoon groette met strakke blik in het bos enkele voorbijgangers.
-‘U weet dat u goed afstand moet houden? Wij zijn nu bezig met de appels, maar intussen moet de rest ook goed gaan in Solor.’
Hij was in de rol van burgemeester. Dezelfde blik had hij nu al meer dan een halve dag, binnen, in zijn eentje, buiten naar anderen toe. De voorbijgangers die hij toe sprak keken ietwat bevreemd maar groetten hem vriendelijk terug. Ik groette hen ook en babbelde met hen over de grote hoeveelheid  appels die hier onder de bomen lagen.
-‘Ja, dat komt waarschijnlijk door de storm van gisteren.’
In het Loetbos zijn op diverse plekken fruitbomen geplant in het verleden. Appelbomen, perenbomen.

Ik vroeg mijn kleinzoon even later toen de mensen weer verder waren gelopen:
-‘Denk je dat die mensen weten wat Solor is? En dat jij burgemeester bent?’
Hij keek me aan en ik zag hem nadenken.
-‘Voor jou is dat heel vanzelfsprekend, en ík weet dat ook, maar andere mensen weten dat niet. Dit zijn vriendelijke mensen. Maar er zijn ook mensen, vooral kinderen, die daar niets van snappen en die je dan misschien gaan uitlachen.’
Hij zei niets en nam het voor kennisgeving aan. Even later zat hij weer midden in zijn rol. Zijn twee jaar jongere broertje snapt dat wel. Hij zal nooit zomaar wildvreemde mensen aanschieten. Hij snapt dat die dat niet begrijpen wat ze lopen te fantaseren. Heel soms speelt hij met zijn broer mee, maar meestal niet en is hij het snel zat. Gelukkig vindt hij appels verzamelen leuk. Hij wil wel heel graag samen spelen met zijn broer maar hij wil meestal heel andere dingen dan hij. Zijn zusje van ruim drie jaar jonger speelt wel heel vaak met haar oudste broer mee. Vooral als er verkleedpartijen aan te pas komen.
-‘Stop, stop! Dit is echt genoeg!’
We namen meer appels mee dan ik dragen kon…

In deze laatste vakantieweek is hij drie keer bij ons, grootouders, geweest. De laatste dag was hij er alleen. Hij was ambtenaar van de burgerlijke stand en had een deftig jasje aan. Hij organiseerde in de woonkamer een soort ontvangstruimte van het stadhuis. Met een tafel, aan een kant twee stoelen, een voor de bruid en een voor de bruidegom, aan de andere kant een stoel voor hem zelf. Op de tafel lag op zijn plek een officieel document waar hij van alles op had geschreven. En vlak voor de plaats van bruid en bruidegom lagen twee door hem gemaakte trouwboekjes. Met voor de twee leden van het bruidspaar, keurig ernaast, een pen. Heel lang speelde hij daar in zijn eentje, maar toen oma thuis kwam had hij een compleet toekomstig echtpaar tot zijn beschikking.
-‘Opa en oma, willen jullie trouwen?’
We keken elkaar aan, zo van, waarom niet? Hij ging klaar zitten achter zijn stoel en wij moesten gearmd binnen komen lopen. We zetten snel een hoed en een pet op. Intussen neurieden we de bruiloftsmars en marcheerden richting onze plaats.
-‘Neem plaats’.
Hij had op zijn papier opgeschreven wat hij allemaal moest zeggen. Dat had hij gehoord bij een filmpje van de trouwerij van Willem-Alexander en Maxima in de Beurs van Berlage. Hij las het plechtig voor. Heel knap, met talrijke archaïsche woorden. Uiteindelijk mochten we elkaar de rechterhand geven, elkaar een ring omdoen (hij had twee ringen in een doosje klaar liggen), en mochten we elkaar kussen. Maar het was nog niet afgelopen! We moesten ook nog voor de kerk trouwen. De kerk is in het halletje in ons huis waar een mooie lamp hangt en waar een hoog portaal is. Nu improviseerde hij zijn tekst. Op het moment suprême, toen hij ons ging zegenen, moesten we knielen. En nu waren we dan echt helemaal getrouwd.

’s Middags, een tijd eerder, was hij carillon-speler. Ik was met hem in de speeltuin van Bergambacht, maar dat was nu een groot kerkgebouw, de kerk heette de “Sint Clibberskerk” van Bergambacht, in het land Solar. (Nu met een a, maar je spreekt uit Solor. Dat krijg je met vreemde talen. Zoals je ook de sint Clibberskerk uitspreekt als Sint Clubberskerk).  Allerlei onderdelen van de speeltuin waren onderdeel van de kerk, er was een orgel, er waren grote klokken en er was dus een carillon. Vier schommels hield hij zwaaiende en intussen maakte hij het geluid van diverse samen beierende klokken. Op het orgel klonk de toccata in D mineur van Bach. En: op het carillon klonk de meest wonderlijke muziek, die uitliep op twee coupletten (instrumentaal) van het Wilhelmus. Alle geluiden kwamen uit zijn stem maar intussen sloeg hij als een bezetene op de ringetjes die als carillonbelletjes dienst deden. Het carillon had ook een pedaal dus ook zijn voeten deden driftig mee. En af en toe versterkte hij de galm door op een soort registerknop te drukken. Wat een heerlijke fantasie! In het verleden serveerde zijn zusje hier nog wel eens ijsjes, (‘Wie wil er een ijsje?’) maar nu was het een godsdienstige plek.

En hij was er alleen met zijn opa en dus vond niemand het vreemd. Compleet onbevangen was hij een kerkmuzikant. En de muziek klonk best wel goed..

Op de terugweg hoorden we een sirene. Als burgemeester was hij de baas van de politie. Hij hield zijn personeel nauwgezet in de gaten maar hij zag vanuit de dienstauto dat ze hun werk goed deden.

De volgende week gaat hij weer naar school. Dan is hij geen ambtenaar van de burgerlijke stand meer, dan is hij geen burgemeester meer, en dan is hij ook geen muzikant meer. Het echte leven gaat weer beginnen Met twee nieuwe juffen. Die zijn dan de baas. Hij blijft onbevangen, maar hoe ouder hij wordt, hoe vreemder zijn leeftijdsgenoten het zullen vinden. Ik houd eerlijk gezegd een beetje mijn hart vast. Gelukkig kennen de kinderen in zijn klas hem al. En hopelijk krijgt hij genoeg ruimte om zich zelf te kunnen blijven. Maar het zal hoe dan ook erg wennen zijn.