Veel kunstenaars waren en zijn diepgelovig. Vanuit hun opvoeding, traditie kan dat geloof in uiterlijk verschillen. Maar in werkelijkheid is geloof een voelen en weten van dingen die samenhangen zonder dat je het kunt beredeneren. En met name kunstenaars kunnen dat vaak.

Kinderen staan ook open voor geloven. Nu in deze Sinterklaastijd bijvoorbeeld. Zoals de Christelijke kerken mensen wijs maken dat er een leven na de dood is zo maken wij de kinderen wijs dat Sinterklaas langs de huizen komt om cadeautjes te brengen. Mijn oudste kleinzoon zit in een geloofscrisis.
-‘Hoe kan het dat Sinterklaas niet dood gaat, alle mensen gaan toch dood?
-‘Met een paard op het dak, dat gaat toch niet?’
-‘Waarom komt Sinterklaas alleen in Nederland en België?’
-‘Wat is het verschil tussen Sinterklaas en de kerstman? De kerstman wordt toch Santaclaus genoemd, dat is toch gewoon hetzelfde?

Toch blijft hij waarschijnlijk dit seizoen nog geloven. Hij vindt het ‘t leukste feest van het jaar. Volgens mij omdat Sinterklaas cadeautjes geeft, en nu eens een keer aan álle kinderen, en niet alleen aan de kinderen die jarig zijn. Sinterklaas is eerlijk. Hij wil planeetjes krijgen. Op zijn verlanglijstje staat: “planeetjes van sizes comparison”. Bij de reclames die altijd vergezeld gaan van filmpjes op youtube zag hij een aantal keren kinderspeelgoed bij een van zijn favoriete filmpjes: kleine handzame planeetjes,  niet te groot maar ook niet te klein. Ze blijken niet makkelijk te krijgen te zijn. Alleen in Amerika en bij het bestellen wordt een en ander al snel geweigerd. Heeft waarschijnlijk met de locatie te maken. Bij amazon.de hebben ze net die planeetjes niet. Tja. Als hij ze niet krijgt heeft Sinterklaas denk ik voorgoed voor hem afgedaan. Zijn toch al wankele geloof wordt dan teveel op de proef gesteld.

Eigenlijk heeft hij die planeetjes niet nodig. Eergisteren verzon hij een planetenmuseum. Hij maakte een opstelling met allerlei soorten planeten en in het midden maakte hij van duplo het gebouw. Er in was een zaaltje en daarin werden educatieve films vertoond. Hij leende mijn telefoon en zocht een geschikt filmpje voor het publiek. Alle aanwezigen, een stuks of wat poppetjes, zaten geboeid te kijken en te luisteren.

Ik wilde mijn telefoon terug tijdens het eten. Ik zag zijn beteuterde gezicht. OK, als we straks naar huis gaan. Dat vond hij goed. We aten met op de achtergrond vanuit de huiskamer in het Nederlands alle mogelijke uitleg over het zonnestelsel. Het museum was natuurlijk gericht op een Nederlandstalig publiek.  Na het eten wilde hij niet de gebruikelijke afsluiting bij opa en oma met op TV kijken naar een zelf uitgekozen filmpje. Nee. Hij ging gewoon even bij de mensen in het museum zitten. En luisterde geduldig tot de film was afgelopen. Een film die niet makkelijk was. Je moest er slim voor zijn. En hij ging over echte dingen, dingen die je kunt beredeneren, hoewel je er eigenlijk wetenschapper voor moet zijn. Maar dat wordt hij, tenzij hij een beroemde organist wordt. Het gaat er nog om spannen. Als organist heb je het voordeel dat je de muziek van Bach kunt spelen. En zonder dat je het in de gaten hebt wordt je dan meegezogen in het mysterie van die muziek. Of je het gelooft of niet.