Huiswerk: twee liedjes die over moesten en drie pagina’s met nieuwe liedjes. Mijn oudste kleinzoon worstelde zich braaf door al die noten heen. Steevast als hij een liedje af had speelde hij bij de slotmaat enkele akkoorden en plakte er daarna nog enkele maten achter, waarmee het liedje in zijn ogen een waardig slot kreeg. Zo gebeurde het ook op de orgelles. Net op het moment dat zijn docent hem weer wat aanwijzingen wilde geven, of hem enkele maten over wilde laten doen, begon hij te improviseren. Zijn leraar wachtte gelaten en vol geduld tot hij een soort einde maakte om vervolgens weer verder te gaan met de oefeningen uit het boek. Bij een van de liedjes moest hij met twee handen op verschillende manualen spelen. De linkerhand had daar meer een begeleidende rol en dat hoorde je aan de muziek en nu dus ook aan het gebruikte register. Maar halverwege het liedje werden qua noten de rollen omgekeerd, nu kreeg de linkerhand de melodische lijn. Mijn kleinzoon besloot zonder blikken of blozen zijn twee handen van manuaal te verwisselen, en later toen de originele rollen weer terug kwamen speelde hij weer op de manualen die ook bij het begin gebruikt werden. Zijn leraar was stomverbaasd. Mijn kleinzoon luistert niet zomaar braaf naar wat hij moet doen, hij maakt voortdurend bewuste muzikale keuzes. Toen werd opeens zijn docent opgebeld. De volgende leerling wilde al graag naar binnen gelaten worden dus ging hij snel naar beneden. Mijn kleinzoon keek me verward aan. ‘Lekker spelen!’ zei ik. Dat liet hij zich niet twee keer zeggen. Hij trok enkele extra registers open en begon te improviseren. De hele kerk galmde van de feestelijke tutti-akkoorden, de trouwerij kon beginnen. Toen zijn docent er weer was ging deze naast hem staan en zei: ‘En nu gaan we afsluiten, ja, speel maar een C-akkoord’. Hij heeft hem nooit iets over een C-akkoord verteld en ook in het orgelboek worden nog geen akkoorden gebruikt. Maar mijn kleinzoon hoorde wat hem gevraagd werd en speelde op het juiste moment het bewuste slotakkoord, natuurlijk hield hij het daarna wel minstens vijf seconden aan. Eigenlijk wou hij alweer wat anders gaan spelen maar ik sleurde hem van zijn bankje. De docent schreef enkele dingen in het huiswerkschrift en zei terloops:
-‘Speel je ook wel eens Sinterklaasliedjes?’
Dat had hij niet moeten zeggen, want mijn kleinzoon sprong weer terug op het bankje en begon Sinterklaasliedjes te spelen, uiteraard met mooie basloopjes en met de juiste akkoorden. Ook nu weer speelde hij naar zijn gevoel muziek, niet die domme oefeningen met de noten. Zijn docent moest nogmaals zijn geduld bewaren en ik sleepte hem zo gauw het enigszins mogelijk was ten tweede male van het orgelbankje vandaan.

Sinterklaas is geweest. Hij had planeetjes gekregen. Hiermee zat hij te spelen en intussen verzon hij in gedachten een film. De planeten werden steeds groter. Op het einde lag een grotere bal. Dat was het universum. In zichzelf neuriede hij intussen “Stille nacht”. In mineur. In een eindeloze herhaling. Alles draait ergens om heen, in een eindeloze cyclus. Een stille nacht in mineur illustreert dit perfect. Zijn broertje en zusje speelden daarentegen gewoon op aarde. Maar hij was veel verder weg. Hij was ergens tussen de sterren, en ervoer in een soort van trance de oneindigheid.