Brussel-West

Op zaterdag is het druk in Rotterdam, zeker bij Blaak want daar is dan markt. Maar daar is ook de Centrale bibliotheek waar we al zo’n dertig jaar lid van zijn en mijn vrouw ging er met onze oudste twee kleinkinderen naar toe.

-‘Zullen we proberen om met de metro naar de stad te gaan?’
Een spannende vraag want we proberen het al jaren, maar na enkele traumatische ervaringen wil onze oudste kleinzoon dat niet meer. Hij is bang voor wat je ziet als je onder de grond bent. Vooral als je dan opzij kijkt. Het is donker maar je ziet toch nog snel voorbijschietende schaduwen. In den Haag gaat vlakbij Spui tramlijn 3 een stukje onder de grond. Een kwestie van enkele minuten je ogen dicht doen en dan ben je weer boven de grond. De laatste keer dat we dat deden deed hij niet zijn ogen dicht maar keek hij op het schermpje van een mobieltje, en dan natuurlijk niet opzij. Dat bleek ook te werken. Dus, vooruit dan maar. Hij durfde hij het nu ook aan, mits hij een telefoon zou krijgen om wanneer ze onder de grond waren naar een filmpje te kunnen kijken! Waw, wat een overwinning!

In de bibliotheek was iedereen snel uitgekeken want door de coronamaatregelen werd er door veel mensen behoorlijk schichtig gedaan en ook waren de jongetjes voor veel mensen te luidruchtig. Dus ging oma met hen vrij snel al weer naar buiten. Op naar de Laurenskerk! Daar staat immers het grootste orgel van Nederland!

Na deze professionele uitleg aan de omstanders over rug- hoofd- bovenwerk en de chamade van dit orgel testte mijn oudste kleinzoon nog even de akoestiek van de kerk. Ik was er zelf dus niet bij. Maar ik snap waarom hij dat wilde, bij ons thuis staat een soort “Hauptwerk-orgel” met daarop een demoversie van dit zelfde Thomassen-orgel van de Laurenskerk. En als je daar op speelt hoor je door de speakers de enorme nagalm van de kerk. Dus hij moest nu natuurlijk wel deze akoestiek even in het echt testen.  Ja hoor. De kerk galmt net zo als bij ons thuis!


-‘Kom, nu gaan we treinen kijken’. Er stond bij station Blaak een dubbeldekker intercity bij het perron. Het leukste zijn de geluiden, zo gauw de trein gaat rijden. Deze worden steeds hoger. Mijn oudste kleinzoon bleef maar kijken tot hij helemaal weg was. Daar verdween hij, ver weg, in de tunnel.. Want ook treinen rijden daar onder de grond.

In de tuin, in de huiskamer, overal worden treinen gebouwd met blokken, stoelen en alles wat je maar kunt verzinnen. Bij het dashboard van de machinist liggen allerlei dingen om het een en ander te bedienen. Een schaar die open en dicht gaat laat de deuren van de treinen open of dicht gaan. En gisteren, toen hij alleen bij mij was, filmde hij in de huiskamer met mijn mobieltje alsof hij in Brussel was. Daar reed hij in zijn fantasie in de metro van Brussel Zuid naar Brussel West. De omroeper had uiteraard een Vlaams accent.

De metro vertrekt nog bij een verlicht perron. ‘Het volgende station is Brussel West.’ Dan gaat hij rijden, dat hoor je aan de hoogte van het motorgeluid. Hoe hoger het geluid hoe harder hij rijdt. De schaduwen van de tunnel zie je snel voorbij schieten. Zoef, zoef, zoef.. Het geluid gaat nu naar een lagere toon, de metro gaat dus langzamer rijden. En, ja hoor, het wordt weer licht. We zijn weer bij een station: inderdaad het aangekondigde Brussel West. Nu moeten uiteraard de deuren open, en daarna weer dicht gaan.

Door dit zo intensief in zijn spel te beleven verwerkt hij zijn eerdere angst voor tunnels. En dat is prachtig. Hij geniet van zijn spel maar maakt intussen ook weer een emotionele groeisprong. De volgende keer moet hij wat mij betreft de omroeper eens de teksten in twee talen laten omroepen. Want hij is met name bij zijn ouders nog steeds bang voor de Franse taal. Dat komt door enkele vervelende ervaringen op vakanties in Frankrijk. Maar inmiddels is hij als ik met hem babbel nieuwsgierig genoeg naar deze taal. Ik heb hem uitgelegd hoe het werkt met de Franse uitspraak. En door zijn enorme taalgevoeligheid gaat hij dat waarschijnlijk feilloos imiteren. Met de juiste klemtoon, altijd op de laatste lettergreep.

-‘ Het volgende station is Brussel West.   La prochaine station est Bruxelles Ouést‘

Over Pieter Simons

Docent muziektheorie. Interesses: geschiedenis algemeen, kunstgeschiedenis, lokale geschiedenis, muziek en muziektheorie, filosofie, astronomie, fotografie, natuur, wilde bloemen. En daarnaast allerlei maatschappelijke dingen als onderwijs en opvoeding
Dit bericht werd geplaatst in kleinzoon en getagged met , , . Maak dit favoriet permalink.

2 reacties op Brussel-West

  1. Nely zegt:

    Een mooi en lief verhaal over groeien

    Like

  2. Dank Nely. Je zei het al toen hij pas 1 jaar was: die jongen ontroert. Hij doet het nog steeds

    Like

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.